Ти, пак тука, сама. Ти пак тука, каде што не ти е местото, во погрешно време. Знаев дека тука ќе те најдам. Поласкана сум.

На средината од месецот, во ноќта додека снегот се раѓаше на покривите од куќите, а внатре во домовите мирисаше на печени костени и топло црвено вино, се роди едно посебно чувство.

Често се среќавам со луѓе кои за себе тврдат дека се ладнокрвни. Навистина ли е тоа така? Ве познавам. Ве знам. Знам што се крие зад таа ладнокрвност.

Понеделнички утра потопени во кафе. Пијалaк кој те буди, ти ги буди чувствата, но не е и срцето. Го мразам...

Есен е. Надвор врне. Се чувствува мирис на дожд. Надвор безброј заљубени трчаат и му се радуваат на дождот заедно со саканата личност. Уживаат на дождот.

Зборував за неа постојано. Зборував колку е одвратно да си заљубен во неа, ја објаснував теоријата на нејзиниот живот. Толку многу знаев за неа, а сепак не знаев ништо. Многу пати ме прашаа зошто го одбрав баш тој збор, “одвратно”.

Дом, семејство и спокој - мали зборови со голема улога во животот на секој човек. Што е домот? - Тоа е оној простор каде се чувствуваш сигурен...

Верувам дека во животот се живее баш за овој момент. Кога повеќе не е важно. Кога повеќе ништо не е важно. Важен е само еден човек. Еден лик од кој најдобро си видел.

Никогаш не сум патувала со воз. Кога некој ќе слушне, се запрепастува: „Како тоа? Зарем никогаш?“ Да, никогаш. Би сакала, иако вие што секоја трета недела се возите постојано се жалите дека нешто не ви чини, јас не дозволувам да ми ја уништите совршената визија во мислите: црвени седишта, весели патници, идилични глетки кои го одземаат здивот - за мене возот е нешто магично, неверојатно, сосема неопислив. А толку долго ги гледам возовите од далеку, што ги знам сите...

Се разбудив, мрак. Сцена, сценарио, филм. Некоја нејасна слика, недостижен живот. Сон ли е? Реалност ли? Го гледам истото, се мачам. Глетката испарува и повторно се појавува. Што се случува со мене? Лежам и празно шарам со очите.

Карцином, рак, црна болест, неизлечива болест... има многу имиња. И сите звучат страшно за луѓето кои не се носители на истата. Оние кои се справуваат со него, со стравот се соочуваат само оној пат кога ќе дознаат дека го имаат. А потоа… Потоа не се плашат од смртта, туку од животот, дали правилно и доволно добро го живеат...

Не, нема да ви раскажам бајка, ќе ви ја раскажам вистината, ќе ви раскажам што навистина помислив тој ден...

"...There's just too much that time cannot erase..." и нека не брише. Зарем мора? Мора ли да биде избришан тој мемоар? Веќе болка не преовладува, остана само тоа многу што ни времето не може да го избрише...

Се будам, часот е околу седум наутро, некако поинаку се чувствувам утрово, а велат денот по утрото се познава. Набрзина ги облекувам панталоните, си ги врзувам патиките и излегувам...

Ако она што го гледам низ друштвените мрежи е љубов,тогаш овој збор добил сосема поинакво значење. Некое модерно значење како и сè останато што ни се случува во животот. Илјадници статуси во кои неизмерно се искажува љубовта најверојатно копирана од некоја интернет страница, преубави љубовни фотографии на кои таа буквално го дави со слатки прегратки, бакнежи. Споделени слики од интимни моменти, седење во скут или наутро кога се будат заeдно...

Не барам да ми ги симнуваш ѕвездите, ниту пак 101 ружа за мојот роденден. Не барам скапи подароци кои ќе ги ставам во некое ќоше од мојот дом. Не барам да си посебен и секојдневно да ми докажуваш колку ме сакаш.

Еј застани. Кај бегаш? Зарем досега не сфати дека нема бегање? Колку далеку и да одиш, со себе се носиш. Во ред е. Седни, смири се. Во ред е да си збунет, во ред е да си изгубен. Во ред е да не знаеш што со себе.

Изморена сум, a сè уште сум на почетокот. Се гушам. Просторијава е премногу тесна. Влијанието кое го создава мислата за подобро утро се побргу и побргу ја стеснува. Го затвара кругот на фантазијата.