Го сакаш. Му ги даваш најдобрите години од животот, твојата младост, твојaтa доверба и сè што си постигнала, сè што си создала со свои раце.

Кога Петре ме љубеше, времето во воздух го претвораше, отвораше и затвораше железни капии од отровни змии и змејови чувани, во темни зандани чувства негувани, ги ослободуваше за да ме чуваат...

Дали социјалните мрежи ги користиме за хранење на егоизмот, градење на самодовербата и личност или зад тоа се крие всушност достигнување висок степен на нарцизам, отуѓување од луѓето и од самиот себе?

Слушајте ме внимателно. Секој од нас изгубил нешто вредно: Време, Љубов, Пријатели, Родители...

Го отворам срцето за да ја раскажам мојата вистина и да ја споделам мојата мака. Многу лекции, многу болки, борба и падови...

Од каде доаѓа таа наша желба да им се допаѓаме на сите? Коренот е од детството, поточно од родителите... За да добиете нешто, односно да бидете наградени, сте морале да направите нешто што...

Куфери. Стојат отворени на креветот и куп работи наоколу што треба да се сместат во нив. Почнува некое чудно и досега непознато чувство. Почнувам да ги полнам куферите иако не знам од каде, од некаде морам да почнам.

Го знаете ли она кога сте помеѓу толпа од луѓе, а исто сте сами? Го знаете ли она чувство кога немате на кого да се потпрете, да се изнакажете, да се доверите со цело свое срце? Го знаете ли?

Здраво, јас сум твоето минато. Кога последен пат си се сетил на мене? Години поминале, а јас сè уште останав непроменето, останав исто онака ти како што ме создаде.

Баба ми почина пред 6 години, но никогаш не ја заборавив. Неодамна влегов во нејзината соба затоа што многу ми недостигаше.

На пола пат до мојот дом, небото од темно сиво станува црно и гласна грмотевица ги придружува првите капки дожд кои штотуку започнаа да паѓаат.

Беда, несреќа, проклетство, каков неправеден живот. Ова беа зборовите и темите на кои размислував додека автобусот пополека се движеше кон излезот од главниот град.

Ќе станеш наутро, едвај со 6 часа спиење, со подзамижани очи ќе го облечеш првото што ќе ти се најде и ќе излеташ набрзина низ вратата. Задолжително ќе трчаш за да стигнеш навреме, а дури на огледалото од лифтот ќе се сетиш малку да си ја поднаместиш косата и да ставиш кармин...

Немало веќе совршени мажи. Зборувајте ми малку за тоа. Или не, подобро јас да Ви позборувам малку. Да ве потсетам дека и тоа како има.

Зошто многу луѓе го мразат дождот, зошто многу луѓе се мразат меѓу себе, нивните блиски па и самите себе си?

Најголемиот „подарок“ од моите родители што сум го добила е една голема празнина на срце, што ќе си ја носам во гроб. Благодарна сум им што не ме оставија без покрив на глава, постела, храна и пари...

Сите имаме само еден живот и не вреди залудно да го трошиме на омраза, да потиснуваме гнев во себе кој со текот на времето не исчезнува, туку расте во целото наше битие и ни ја одзема животната радост...

Мораш да се научиш да пуштиш чекор со времето. Да соработуваш со него. Да му поверуваш дека она што ти го донело во моментот е најдоброто што го има на понуда за тебе.