Јас да сум таа тебе што прва мислите ќе ти ги знаеше, блиску до срцето ќе ти бев, блиску до душата. И низ твојата душа да се видев себеси, и во себе да пробам да се заљубам... И да те милувам, како што те милувам.

До кога ќе бидам осудена на трпење неправди, привилегии на поединци и врски, врски, врскииии?

Навистина дадов сè од себе да се снајдам во Македонија... Но, работа нема, народот е ужас, па одлучив да се вратам во Германија, овојпат засекогаш.

Се решив конечно да напишам нешто околу анксиозноста со која се борам, морам да проговорам за тоа. До пред некоја година, речиси не знаев што воопшто значи..

Секое утро, секој ден, се будиш и веднаш доаѓаат лавина мисли и прашања во главата,  понекогаш позитивни, понекогаш негативни, ние самите одлучуваме кои ќе ги задржиме.

Храбри, истрајни, смирени, попусливи, хероини, неповторливи... Има ли збор, постои ли збор со кој можеме да ве опишеме мајки наши?

Постојано велете си: „Јас сум капетан на својата душа и господар на својата судбина“.

Сè во животот навистина има свое време. А целиот проблем е во тоа што ние не можеме тоа да го прифатиме и да бидеме доволно трпеливи и истрајни..

Веќе две години со еден пристар човек се среќаваме во градината додека ги чекаме нашите најмили од градинка и во меѓувреме, разменуваме збор или два.

Зошто сонцето за нас овде ко да не свети? Зошто среќата овде не доаѓа? Зошто љубов овде не се раѓа? Зошто насмевките овде бегаат? Лажно постојат. Зошто срцата не бијат силно? Само крвта ја расфрлаат. Зошто нема љубопитни и палави? Нема возбуда. Зошто нема воздишки и погледи? Нема приказна. Е... овие прашања со месеци ми стојат во глава. Имам основа да прашувам. Еве ја мојата приказна:

Ѝ се чинеше бесконечно долго, но патувањето сепак заврши. Авионот слета на аеродромот Александар Македонски. Некако зашеметено си ги зеде куферите, несвесна за атмосферата околу неа, божиќна, дека нели Божиќ, некои го слават...

Полека ја отворам запечатената оловна врата од ноќната куќа на болката и немирот, онаа истата што некогаш ме изгони од светот и ме спакува во куфер од скрешо тело во прав и мириси горки.

Сè во животот навистина има свое време. А, целиот проблем е во тоа што ние не можеме тоа да го прифатиме, и да бидеме доволно трпеливи и истрајни... Што времето во нашиот ум не може да се приспособи со реалноста...

Иако мислиме дека во културите на Балканот границите на врската со постарите членови од семејството се најзаматени, всушност ние образуваме некоја златна средина помеѓу западниот свет и источниот.

Лето. Полноќ.  Го слушам часовникот како отчукува по дванаесетти пат. Летното ветре ми продира низ косата и ми ги милува образите...

Твоите усни се мрдаат, но таа не може да те слушне. Единствениот звук кој одекнува е нејзиното срцебиење. Премногу е гласно. Воздухот станува густ, почнува да се гуши. Помогни ѝ!

Имам навика да пијам кафе наутро, сама, во потполна тишина. Да размислувам за работите кои и сама знам дека нема да се случат. Ми дава мир, ми ја одмара душата и прочистува разумот...

Во зградата во која живеам сите го викаа Грдиот. Тоа беше еден локален напуштен мачор. Добро умееше да прави три нешта: да се бори со другите мачки, да копа по сметот и да сака. Комбинацијата на овие три нешта навистина влијаеше да го добие прекарот Грдиот.