Пред некое време јас и мајка ти пребарувавме на Google. Некаде на пола типкање на нашето прашање, Google понуди листа на најпопуларни пребарувања. На сам врв беше прашањeто „Kако да го држам заинтересиран“.

Погледни го небото. Дали и ти го гледаш истото што и јас? Им даваш ли имиња на ѕвездите? Дали нив ги обвинуваш што си далеку од мене?

Секој од нас го знае она чувство кога ќе го изгуби најдобриот  пријател. Без разлика дали тоа пријателство било големо, или пак дали  траело кратко или долго, се појавува празнина во нас.

Mоја најголема желба во моментот е да се претворам во човек чиишто зборови нема да ви протрчат низ уши, а да не застанат во вашите умови, барем за миг. Одговорно тврдам...

Јас да сум таа тебе што прва мислите ќе ти ги знаеше, блиску до срцето ќе ти бев, блиску до душата. И низ твојата душа да се видев себеси, и во себе да пробам да се заљубам... И да те милувам, како што те милувам.

До кога ќе бидам осудена на трпење неправди, привилегии на поединци и врски, врски, врскииии?

Навистина дадов сè од себе да се снајдам во Македонија... Но, работа нема, народот е ужас, па одлучив да се вратам во Германија, овојпат засекогаш.

Се решив конечно да напишам нешто околу анксиозноста со која се борам, морам да проговорам за тоа. До пред некоја година, речиси не знаев што воопшто значи..

Секое утро, секој ден, се будиш и веднаш доаѓаат лавина мисли и прашања во главата,  понекогаш позитивни, понекогаш негативни, ние самите одлучуваме кои ќе ги задржиме.

Храбри, истрајни, смирени, попусливи, хероини, неповторливи... Има ли збор, постои ли збор со кој можеме да ве опишеме мајки наши?

Постојано велете си: „Јас сум капетан на својата душа и господар на својата судбина“.

Сè во животот навистина има свое време. А целиот проблем е во тоа што ние не можеме тоа да го прифатиме и да бидеме доволно трпеливи и истрајни..

Веќе две години со еден пристар човек се среќаваме во градината додека ги чекаме нашите најмили од градинка и во меѓувреме, разменуваме збор или два.

Зошто сонцето за нас овде ко да не свети? Зошто среќата овде не доаѓа? Зошто љубов овде не се раѓа? Зошто насмевките овде бегаат? Лажно постојат. Зошто срцата не бијат силно? Само крвта ја расфрлаат. Зошто нема љубопитни и палави? Нема возбуда. Зошто нема воздишки и погледи? Нема приказна. Е... овие прашања со месеци ми стојат во глава. Имам основа да прашувам. Еве ја мојата приказна:

Ѝ се чинеше бесконечно долго, но патувањето сепак заврши. Авионот слета на аеродромот Александар Македонски. Некако зашеметено си ги зеде куферите, несвесна за атмосферата околу неа, божиќна, дека нели Божиќ, некои го слават...

Полека ја отворам запечатената оловна врата од ноќната куќа на болката и немирот, онаа истата што некогаш ме изгони од светот и ме спакува во куфер од скрешо тело во прав и мириси горки.

Сè во животот навистина има свое време. А, целиот проблем е во тоа што ние не можеме тоа да го прифатиме, и да бидеме доволно трпеливи и истрајни... Што времето во нашиот ум не може да се приспособи со реалноста...

Иако мислиме дека во културите на Балканот границите на врската со постарите членови од семејството се најзаматени, всушност ние образуваме некоја златна средина помеѓу западниот свет и источниот.