Не знам дали на редовна база движите доволно низ градов, но ако малку повеќе сте дел од ноќни излегувања и социјални случувања, верувам дека ќе се запрашате: „Што му се случи на градов, односно што им се случи на луѓево во градов?“

Jас лежерно во домашна атмосфера, отварам Инста и вечерно стори од нив три, обавезно таг на четвртата, и онаа што вчера ја запознале при петочното излегување. Мене, претпоставувате, ме нема... Па, нормално, помина тестот по физика и веќе не им требам.

Прв ден, понеделник, само вода. До среда. Првите три дена се постат само со малку водичка, никако храна. Никако кафе или чај. Првиот ден помина некако. Без кафе, што значи и без енергија. Како им е на тие што не пијат кафе? Од каде црпат енергија? Или и тоа е само филм кој си го правиме за да си пиеме кафе нон-стоп? Не е исто да јадеш сè и наеднаш стоп, ништо. Само вода.

А таа, таа беше посветла и од најсилното сонце кое некогаш греело на небото. Тажна длабоко во себе, а насмеана и весела пред сите други. Гледам  дека не си она што се преправаш, а пред мене и не мораш, јас сакам да направам душата да ти пее и да ги достигнеш височините, си велеше тој.

Таа жена беше скршена, уништена, со целосно изгубена самодоверба, со целосно изгубена надеж, со срушен свет повторно после претходно изгубеното... Се појави тој во момент кога на неа најмногу ѝ требаше помош. Како поминуваше времето така она се опорави, се издигна, сѐ повеќе беше насмеана и сѐ повеќе ѝ се враќаше и надежта, и самодовербата, и храброста. Тогаш сфати, тој не се појави во тој момент без причина. Бог го прати на нејзиниот пат за да ја врати во живот.

Овие денови одлучив да дадам отказно решение. Отказно решение за моите чекања, бидејќи не чекам повеќе никој и ништо.

Знам дека ти доаѓа грутка на срце, ти навираат солзи на очи кога ќе погледнеш бебе на твоја пријателка, кога ќе погледнеш бебешко чорапче, но верувај драга, ќе дојде и твојот ден.

Барем сега во празничниот период да се сетиме да ги гушнеме, побараме, видиме најблиските и да внесеме топлина во секоја душа за подоцна да нема каења и немири.

Велат децата се како сунѓери. Впиваат сè што ќе им кажеш, иако некои работи во моментот кога ги слушнале им немаат смисла и само ќе го повторат нештото онака како што го слушнале. Среќа, па јас откако научив да поврзувам букви и реченици почнав да забележувам сè што ќе слушнев во мали импровизирани дневници.

Зошто никогаш нема да заминам оттука? Затоа што во мене постои надеж дека македонскиот народ ќе биде среќен народ, кој ќе сака да живее во својата држава. Некогаш, повторно со кренати глави, најуспешните доктори, инженери и економисти ќе бидат свои на своето.

На првиот училишен ден од првото одделение, се сеќавам како мајка ми ме прегрна и полна надеж, ми рече: „Сè ќе биде во ред!“ А на последниот ден од пеколот гимназиски исто ме прегрна и со уште поголема надеж и радост ми рече: „Заврши! Сега сè ќе биде во ред!“ 

Книгата „Правилото 10х“ на Грант Кардон навистина мислам дека може да промени многу животи на професионално и приватно поле. Сѐ што пишува во книгата ние потсвесно го знаеме или пак сме...

Одлука за да се посети професионалец за нашето ментално здравје е особено важна. Тоа подразбира дека некој се одлучил да се грижи за себе, да си даде лична поддршка и да донесе позитивна промена во својот живот.

Денес е Светскиот ден на борба против ракот. Денес се сеќаваме на сите што се бореле против рак и им даваме гласен аплауз на сите што сè уште се борат и на оние кои успешно се избориле.

Можеби 2020 беше година која беше намерно ставена во календарот со цел да нè „разбуди“ од „зимскиот сон“ на алчноста, безумието и бездушноста и да нѐ научи на еден поинаков вид на среќа.

Искрено за првиот секс со маж што не го сакала, за работата во која блеснала и за преобразбата од млада безгрижна девојка во константно загрижена девојка со панични напади. За константната посета на лекари, терапија од психијатар и желбата за пронаоѓање на духовен мир... Во чевлите на една девојка од Македонија.

Беше јануари, обичен ден од новата 2020 година, обичен студен ден. Веќе почнав да одам на мојата нова работа. Како за нов почеток, се чувствував некако исполнето и смирено...

И оваа вечер заспивам гледајќи низ прозорецот. Гледајќи ја месечината. Блеска преку прозорецот како еден од уличните фенери што ги имаше пред мојата куќа...