Не прашувајте што ми е, само молете се за мене. Одвратно чувство кое ни на ниту еден душман не му го посакувам.

Дали среќата може да се купи? Да се добие? Дали си ја создаваш сам? Или пак другите ти ја даваат? Овие прашања ми се вртат во главата уште од моето детство.

Татичко мој... Не знам како да ти се заблагодарам,што и да кажам е малку или не може да се опише со зборови... Но, ќе се обидам...

Вие не го знаете ни чувството на мојата анксиозност. Да имате пропаднато во темна дупка, дупка без дно и од секоја страна ве полазуваат морници... можеби би знаеле што се обидувам да ви објаснам.

Беше петок, последната недела од декември. Студот печеше. Завршувајќи го работниот ден, ми беше мило што викендот е пред мене. Неделава ми помина како на трња. Кај згазни – боцни се.

„Повеќе никогаш нема да сакам. Никогаш нема да се заљубам!“ си реков знаејќи дека се лажам...

Одев многу, многу одев. По пат што навидум понекогаш ништо не нудеше. Небаре некој од горе трња посеал и ме тестира колку можев да издржам.

Многу е тешко да се живее со тебе. Ти си мојот кошмар кога спијам и онаа која ме демне кога сум будна. Ти си мојот најголем непријател. Ти си виновна за сè што ми се случува...

Трагајќи по искуство, копнеејќи по остварување на долгоочекувана страст, тргнав по релативно трнлив пат. Можеби и не толку трнлив, барем болката од трњата не е толку неиздржлива со оглед на тоа што овојпат, патот ми е разгазен.

Штотуку се вратив од болница. Ја мразев отсекогаш, ги мразев лекарите, толку љубезни, гостопримливи, а најмалку таму сакав да сум гостин, бидејќи само таму приказните се загорчуваат.

Ова утро за прв пат не го бакнав пред да излезам од дома. Секое утро станувам без аларм, затоа што секогаш се будев далеку пред тој да заѕвони.

Трчам... трчам и трчам. Трчам низ животот. И запирам да разгледам. До кога вака? Мислам дека почнав да заборавам и да дишам.

Нашиот живот е изложен на безброј ограничувања и несреќи. И тој минува, сите работи минуваат освен една. Животот е чудо.

“Што сакаш, Ана?”- мојата потсвест ме врсна со погледот. Јас и возвратив со вообразен поглед...

Пред само една година мислев дека со добрина можам да го променам светот. Се заколнав на себе дека културата која ја носам во себе нема да ја изгубам без разлика на која позиција ќе ме донесе животот.

Стојам во ходникот од огромната универзитетска установа и се џарам во моите жолти, кутри, речиси дупнати зимски чевли.

Посебна вечер ќе биде, чувствувам, знам. Затоа и чувствувам дека имам потреба да изгледам посебно и би требало да изгледам посебно од две причини...

Никогаш не сум била од оние, убавите девојки. Никогаш не сум била од оние, згодните девојки. И никогаш не сум била од оние, популарните девојки...