Седејќи пред компјутерот, сè повеќе гледам како се пишува дека ние што имаме отидено во странство сме се „спасиле" од кутрата Македонија.

Помина времето кога заљубено и срамежливо шетавме низ Градскиот парк, кога калдрмата на Старата чаршија ми ја пееше најубавата песна. Живеев како во бајка, реалноста ја боев во розово, иднината во златно.

Чувството кога нестрпливо го чекаш последниот учебен ден од твојот средношколски живот. Ги одбројуваш месеците, потоа и деновите кои  останале до последниот ден кога одиш во училиште.

Ја прегрнувам перницата колку што можам посилно, моја најголема пријателка е, најдобро слуша - најмалку критикува.

„Не можам да се замислам себеси во друга прегратка. Не сакам да се замислам себе си да заспивам на други гради. Нема никогаш да се разбудам покрај некој кој не е ти. Засекогаш твоја“, со трепетлив глас му го кажа она кое го извади од длабочините на своето срце...

Отсекогаш се канев да го исплукам нашиов ноќен живот и еве ме конечно решив да седнам и да искуцам неколку работи.

Зима е. Две пријателки се среќаваат првпат после долги години. Стојат една до друга, последни во реката луѓе, со погледот вперен надолу. Студот и ладниот воздух што ги сече надвор е поголем од студот во нивните срца.

Карневал на емоции, црвени жаришта и пеколни искри - ете такви бевме. Ти север - јас југ, ти исток - јас запад. Заедно го кроевме центарот. Цела галаксија во наши очи, цел свет во наши дланки.

Ризикот ми беше во крвта. Кога требаше да бирам помеѓу љубов и оружје зарем миcлеше дека ќе cе двоумам? Каков херој би бил ако изберев љубов?

Утрата се секогаш чудни нешта, посебно оние кои започнуваат малку порано колку да се почувствуваат првите зраци од сонцето кои си го нашле патот преку дупчињата на спуштената ролетна и ја украсуваат собата.

До неговата девојка: „Сакам да ти кажам дека не те мразам, нема потреба. Јас го оставив него многу долго пред ти да го запознаеш.

И после каква било непотребна кавга, после секој конфликт со него секогаш беше Таа која попушташе. Не дека немаше гордост или пак дека беше „лесна" девојка тука затоа што го сакаше.

И ми рече... „Не cекој лиcт има две cтрани. Не верувај во тоа дека cекогаш нешто пишува меѓу редови." Читај cи. Ама читај cи од интуицијата девојко!

И оваа ноќ атмосферата ми е далеку од дофатот на чувството на комфорност. Чекорот ми е насочен кон Марc, а мислите кружат околу Венера. Жена како жена.. и cама ќе зборувам...

Жената пред мене го бришеше прозорецот, си купуваше време со полни очи. Старецот спроти неа се обидуваше да заземе удобна местоположба, а неколкумина држеа книги в раце и очигледно беше дека никако не беа дел од 'сега' и 'тука'. 

Еј! Еве cум! - уморно ѝ дофрлив. Cамо го фрлив палтото и тргнав да cи го измијам лицето. Почекај малку - ми рече и излезе од cобата...

- Нема да бидеш негова, моја ќе бидеш  - ми ја повлече раката, а зениците ги стегаше гневно фрлајќи низ нив искри на лутина.

Причината поради која го пишувам ова е што многу често сретнувам писма испратени од татковците до нивните ќерки, текстови од малите татини принцези посветени на татенцата кои никогаш нема да ги заборават...