Твојата поткошула здиплена, мојот градник фрлен во некој ќош, што намерно кога би сакала да центрирам не би ми текнало, а не би ми ни успеало. Твоите слим фит панталони повторно здиплени веднаш под твојата префинета, памучна маичка со темно сива боја, која го истакнува секој прекрасно извежбан мускул од твоето тело на бог...

Вистинскиот лесно ќе го препознаеш, убавице. Тој ќе ти каже дека си убава во 9 часот наутро, а не во 4 часот после забава и 2 литри испиен алкохол. Тој ќе се труди околу тебе и во понеделник, а не само во петок и сабота. Ќе те повика со него на кафе, а не кај него на пијалак...

Само што влезе дома, но веќе подолго време овде се чувствуваше како натрапник. Дури и воздухот беше потежок, па отвори прозорец.

Другар, згрешив. Мислам дека ја направив најголемата грешка во мојот живот. Ја оставив. Повторно, знаеш. Ама ова не е од тие „врати ми се“ оставања. Ја оставив засекогаш...

Седејќи пред компјутерот, сè повеќе гледам како се пишува дека ние што имаме отидено во странство сме се „спасиле" од кутрата Македонија.

Помина времето кога заљубено и срамежливо шетавме низ Градскиот парк, кога калдрмата на Старата чаршија ми ја пееше најубавата песна. Живеев како во бајка, реалноста ја боев во розово, иднината во златно.

Чувството кога нестрпливо го чекаш последниот учебен ден од твојот средношколски живот. Ги одбројуваш месеците, потоа и деновите кои  останале до последниот ден кога одиш во училиште.

Ја прегрнувам перницата колку што можам посилно, моја најголема пријателка е, најдобро слуша - најмалку критикува.

„Не можам да се замислам себеси во друга прегратка. Не сакам да се замислам себе си да заспивам на други гради. Нема никогаш да се разбудам покрај некој кој не е ти. Засекогаш твоја“, со трепетлив глас му го кажа она кое го извади од длабочините на своето срце...

Отсекогаш се канев да го исплукам нашиов ноќен живот и еве ме конечно решив да седнам и да искуцам неколку работи.

Зима е. Две пријателки се среќаваат првпат после долги години. Стојат една до друга, последни во реката луѓе, со погледот вперен надолу. Студот и ладниот воздух што ги сече надвор е поголем од студот во нивните срца.

Карневал на емоции, црвени жаришта и пеколни искри - ете такви бевме. Ти север - јас југ, ти исток - јас запад. Заедно го кроевме центарот. Цела галаксија во наши очи, цел свет во наши дланки.

Ризикот ми беше во крвта. Кога требаше да бирам помеѓу љубов и оружје зарем миcлеше дека ќе cе двоумам? Каков херој би бил ако изберев љубов?

Утрата се секогаш чудни нешта, посебно оние кои започнуваат малку порано колку да се почувствуваат првите зраци од сонцето кои си го нашле патот преку дупчињата на спуштената ролетна и ја украсуваат собата.

До неговата девојка: „Сакам да ти кажам дека не те мразам, нема потреба. Јас го оставив него многу долго пред ти да го запознаеш.

И после каква било непотребна кавга, после секој конфликт со него секогаш беше Таа која попушташе. Не дека немаше гордост или пак дека беше „лесна" девојка тука затоа што го сакаше.

И ми рече... „Не cекој лиcт има две cтрани. Не верувај во тоа дека cекогаш нешто пишува меѓу редови." Читај cи. Ама читај cи од интуицијата девојко!

И оваа ноќ атмосферата ми е далеку од дофатот на чувството на комфорност. Чекорот ми е насочен кон Марc, а мислите кружат околу Венера. Жена како жена.. и cама ќе зборувам...