Од време навреме се чувствувам изгубено во просторот. Некои ситуации ме доведуваат да мислам во спротивно од совршенството.

Види ја брат, блеска. Се качила на високи штикли, го ставила фустанчето во кое што ми беше најзгодна, ставила црвен кармин за инат за мене зошто секогаш и го бришев и не можев да ја бакнувам кога го носеше...

Почнувам да кризирам кога немам алкохол до мене или цигара, било што само нешто да се мота од мојата рака до моите усни. Пијам, и нема зошто да го кријам тоа, пијам за тебе, за мене, за тоа што бевме ние и за тоа што очајно посакувавме да бидеме. Совршен пар, љубов, страст и некоја необјаснива поврзаност...

Беше тоа период на созревање, од наивна девојка па се до девојка која знае колку вреди и што заслужува. Ти беше силниот, оној кој „знае“ како со девојките, оној искусниот. А јас, јас бев толку наивна, се уште верував во бајките, верував во прва и последна љубов. До некаде е добро што налетав токму на тебе, така најдобро осознав што заслужувам...

Ми се јави. Гласот му трепереше. Побара да се сретнеме. Прва стигнав на пристаништето покрај кејот. Се чувствував чудно...

Имав една вазна. Омилена ми беше. Всушност единствена ми беше, немав друга освен неа. Беше преубава. Ја обожував.

Беше рано изгрејсонце. Облаците беа натежнале исто како мислите во мојата глава. Сонцето срамежливо ги пружеше своите зраци. Патував кон Скопје. За неколку часа требаше...

До кога? До кога вака ќе живеете, за кого ли живеете? До кога ќе ги носите тие лажни насмевки, зад кои се кријат илјадници солзи? До кога ќе глумите среќа, наместо навистина да ја создавате? Знаете ли веќе воопшто што ве прави среќни, или од толку преправање тотално заборавивте?

Во црните гаќички и розовиот градник се прошета низ одаите од неговата куќа. Сакаше да го запамети секој детаљ од тоа последно заедничко утро.

Не се заљубувај во личности со ранети срца. Никогаш нема да знаат да те љубат со цело срце, бидејќи нивното срце е поделено на делчиња...

Нека биде подобар, понежен, нека те љуби побавно, нека те гушка посилно. Нека биде од мене подобар човек. Повеќе внимание нека ти подарува, поубави букети нека ти нижи од своите рајски градини. Ноќите нека ти ги посветува, деновите нека ти ги разубавува. Подобар нека ти биде. Не бидејќи навистина е. Туку бидејќи јас не бев...

Јас сум независна жена со желби и амбиции, не сум за такви како тебе кои чекаат други да им дадат совет што да превземе во животот, за такви кои се задоволуваат со малку...

„Лоша си“- ѝ викав. Таа како и по обичај ќе се налутеше, ќе ми го завртеше грбот, а јас повлекувајќи ја кон себе секогаш успевав да ја натерам да се изнасмее до солзи и сè да ми прости.

Ако некогаш дознаеш за мене - разбери го. Јас го разбирав за тебе, сега тебе ти е ред. Разбери дека го посакував, го обожавав. Секоја моја мисла место да ја кажам, верувај паѓаше од моето срце. Ја газев со мојата штикла, пробував да ја закопам, но се уште го носам неговиот мирис, а по малку и твојот...

Твојата поткошула здиплена, мојот градник фрлен во некој ќош, што намерно кога би сакала да центрирам не би ми текнало, а не би ми ни успеало. Твоите слим фит панталони повторно здиплени веднаш под твојата префинета, памучна маичка со темно сива боја, која го истакнува секој прекрасно извежбан мускул од твоето тело на бог...

Вистинскиот лесно ќе го препознаеш, убавице. Тој ќе ти каже дека си убава во 9 часот наутро, а не во 4 часот после забава и 2 литри испиен алкохол. Тој ќе се труди околу тебе и во понеделник, а не само во петок и сабота. Ќе те повика со него на кафе, а не кај него на пијалак...

Само што влезе дома, но веќе подолго време овде се чувствуваше како натрапник. Дури и воздухот беше потежок, па отвори прозорец.

Другар, згрешив. Мислам дека ја направив најголемата грешка во мојот живот. Ја оставив. Повторно, знаеш. Ама ова не е од тие „врати ми се“ оставања. Ја оставив засекогаш...