Некои работи во животот не се купуваат со пари, но таа никако да сфати. Сакам убаво средени жени, мелем ми се за очи...

„Ќерко“, ако не знае да те љуби сега, нема да знае ниту во брак! Јас покрај мојот цел живот изгледав совршено, но никогаш не се чувствував така.“

Едно момче ангажирало врвен столар за да му помогне во реновирањето на стариот мебел од неговиот дом.

Чудно државиче стана ова. Не дека констатираме нешто ново, но се чини дека воодушевувањето кон криминални ликови кои го користат „распад-системот“ во кој живееме е на посебно завидно ниво последниве години. Во минатото можеби било срамно да кажеш дека се занимаваш со некои матни зделки и дека фаќаш кривини и скратени патчиња на патот кон богатството. Денес не само што не е срамно, туку е еден вид пофалба...

Еве најдобар доказ како работите може да се сменат и дека луѓето на 15 или 55 години може да прифатат некои добри позитивни карактеристики без оглед на возраста – моите родители. Имам 6 годинки, мама и тато се враќаат од работа истовремено. Тато се пресоблекува...

Има луѓе кои се подготвени да се жртвуваат себеси за да помогнат на некој друг, и токму тие се инспирација за сите нас.

Се будиш и веднаш те удира оној наплив на емоции кој те враќа во реалноста и те потсетува каде живееш...

Непроценливо е да не навлегувате во туѓите живот, да не се оптоварувате со тоа кој што прави, кој што мисли и зборува, туку едноставно без многу филозофија да го живеете својот живот...

„И не заборавајте да спакувате – сапун, влажни марамчиња, тоалетна хартија, антибактериски гел во секое ранче. Знаете дека тука нема ништо од тоа“. Со овие зборови наставничката го затвора родителскиот состанок. Според нејзините насоки мислите дека се работи за услови со кои располага некое племе во Уганда, но тоа се сепак само условите во нашата мила Македонија...

Во животот ништо нема да научиш од оние кои многу зборуваат, од оние покрај чие име стојат сите титули кои ги стекнале и целата едукација која ја поминале...

Не велам дека ова е погрешно, тоа на многу луѓе им донело среќа, но знам дека за неа е погрешно, затоа што тоа го направи не затоа што сака, туку затоа што сите викаат дека така треба...

Добро познатиот Арнолд Шварценегер сподели фотографија како спие на улица, веднаш покрај неговата бронзена статија, со тажен опис „Како времињата се променија“...

Се будам околу 11 часот наутро. Намерно заспивам подоцна, затоа што ако станам рано, околу 8 часот на пример, мислам дека ќе збудалам самата со себеси. Денот е предолг кога немаш работа. Тоа е факт. Не работа во смисла да зачистиш, да зготвиш ручече и да избришеш прозорци. Не се прави тоа секој ден. Денот е цела вечност кога не одиш на работа...

Што јадевте вчера? – Гравче. А денес што ќе се јаде? – Еми гравче. А утре? – Пак гравче. Леле, секој ден ли јадете грав? - Еее, се има – се може. Ние сме веројатно еден од ретките феномени кога станува збор за нации кои дури и кога немаат–можат. Знам дека звучи неверојатно, но тоа е реалноста. И колку повеќе немаме–толку повеќе и можеме...

Возење со јавен превоз во Скопје? Тоа е тој хорор филм што треба да го почувствуваш на своја кожа за да сфатиш колку е страшен.

Ех моја чудесна земјо Македонијо. Еве веќе некое време собирам храброст за да напишам нешто без да ги навредам твоите мили жители.

На својата свадба едно момче на чело на масата ја ставило својата мајка. Сопругата дошла до него и го прашала…

Не е виновна државната работа другар, виновен е твојот недостиг од желба за работа...