Се уморивме. Уморни сме од бистрење политики и готвење бистри манџи во кои одвај и да пливка месо. Ние пливкаме, живо месо секојдневно по улиците и автобусите. Се тискаме во гужвите, со погледите сведнати надолу, со уморни очи и тажни лица. Не остана ниту една добра причина да се остане тука...

По само 5 минути со нив, на ум ви доаѓа мислата „Како да не бидам родител што ќе одгледа вакви деца? Што прават погрешно во процесот нивните родители?“

Влегувам дома, после трета смена во кафичот, некаде седум часот, го испуштив претходниот автобус, цел живот пцуев што морам да фаќам автобус за да стигнам дома, сè ми беше далеку. Ја заклучувам вратата и слушам звуци од дневната.

Чудно, но вистинито, некои деца никогаш не виделе, ниту пак користеле телефон со копчиња, а можеби и никогаш не „работеле“ на стар компјутер.

Никогаш не го сфатив феноменот на нашите простори, особено кај женскиот пол, кога со некоја невидена тага потенцираат колку им е тешко што не се повеќе во родителскиот дом, после мажачката. Како бескрајно тагуваат, како плачат по својата детска соба, па го пакуваат куферчето и се враќаат секој викенд да преноќат...

Деновите ќе изминат, зборовите ќе згаснат, луѓето ќе се приберат во своите домови и целата таа врева ќе исчезне. Тогаш зошто да губиме време што мислат другите?

Толку изгледаш бедно среде сиот тој луксуз... Изгледа не успеа да си ја купиш среќата, зарем не? Седиш во неговата сенка, секогаш, секаде. Како да имаш оштетување на ‘рбетот откако се омажи за него...

Ќе ме застанат и ќе ми речат бевте двајца и колку бевте убави, зошто си сега сам. Ќе ме застанат и ќе ме прашаат одново и одново, со една иста шега, кога женачка?

Пред неколку години, една од моите најдобри другарки се отсели во странство. Причините за преселбата беа и повеќе од познати, тато технолошки вишок и мама со плата од 12.000 денари. Многу познато сценарио со повеќе од познати ликови кои ги гледате низ секојдневието. Четиричлено семејство стуткано во 2 соби, со минусно салдо на сите шарени пластики од сите можни банки кои се вртат...

Секој ден е специјална пригода да се забавуваш како да не знаеш дали ќе има утре.

Емпатијата како да се разбуди во нас и сè повеќе луѓе со срце планина работат на тоа да ја направат Македонија подобро место за живот.

На луѓето можеш да им земеш на сила, но не можеш да им дадеш на сила, знаеше да каже баба ми кога ќе слушнеше каква глупост се случила во комшии. Јас само ќе се насмеев, за да ја поддржам нејзината неразбирлива шега, за да не се чувствува осамено во својот заклучок, а таа ќе ме погалеше по главата и ќе кажеше „малечок си ама ќе сфатиш”.

„Што те мачи повторно? Обично само тогаш сакаш да зборуваме, инаку тврдоглаво избегнуваш сè што имам да кажам и се лутиш кога ќе ти речам „нели ти реков”. Што е сега, што те мачи малечок? Знам дека повторно ќе се налутиш затоа што ти велам малечок, но јас тоа така од нежност. Иако не веруваш, слаб сум на тебе.

Jас нема да ги викнам роднините на свадба, многу ми се селски, кажа градската девојка од големото добро утро – и преживеа. Баби и дедовци исто така не викам, стари се. Пријателите на моите ми се неважни. Кога подобро ќе размислам, има ли потреба и од моите родители на свадбата? Има потреба бе девојче, има...

Животот е постојано паѓање и станување и негување на надеж во срцето дури и кога се ви изгледа црно...

Колешката се унапредила – којзнае со колкумина спиела за да го добие тоа унапредување. Пријателите купиле плац – е од каде им бе пари за градење куќа на овие што немаат вода во очите? Некој добил награда на некаков конкурс – наместено е. Таа и таа ослабела 15 kg за само 3 месеци – болна е. Или алкохоличарка. Девојка која внимава на својот изглед и се дотерува – има швалер...

Тој период од годината е, претпразнична еуфорија, време на купување и подарување. Во сето предновогодишно лудило сигурно не ви паѓа на памет да ѝ купите нешто на учителката од градинка на вашето 4-годишно...

Дрскиов господин удри со поплаки и жалби кон келнерката, којa не погреши ништо, па како да му верувам на финиот однос кон мене?