Додека растев секогаш во главата ми се вртеше, длабоко во потсвеста една реченица, која ме мачеше секогаш кога ги запознавав луѓето. „Те молам, немој да ме разочараш”, знаев да помислам, живеејќи во страв дека луѓето ќе го направат токму тоа, ќе разочараат. Како што беа истренирани и да прават, да разочаруваат.

Кај жртва, таму и виновник, неговата сопруга лежи сама во креветот и се преиспитува себеси додека тој е во лов на лесни жени.

Со својата заразна енергија и детска искреност ве убедува дека животот е навистина убав за живеење. Па, кој не би ја посакал покрај себе?

Децата по природа се многу чувствителни, но и познати по својата искреност. Дете и кантар – не лажат, така рекле старите. Затоа не ми беше воопшто чудно кога син ми си дојде растревожен од училиште, поради кавгата со неговото најдобро другарче. Имено, неговиот најдобар другар му рекол дека неговите немаат пари да му купат поубав и поскап мобилен телефон. Точно е, немаме пари да ти купиме поскап мобилен телефон...

Понекогаш застанувам и се прашувам дали сè ова има смисла, дали вредат сите уморни ноќи и утра во кои ти недостига сон. Дали вреди целата таа борба со себеси и со светот само за да се преживее. Дали животот добива смисла само кога ќе настапи смртта или нешто грешно сме ја сфатиле дефиницијата.

Се сеќавам пред повеќе години како добив работа во една позната македонска агенција за недвижности. После исцрпувачките две интервјуа со главниот администратор и со газдата на компанијата, конечно ја добив работата. Ама не од прва. Првиот избор бил некоја постара женичка која веќе имала родено две деца и не планирала веќе да раѓа...

Верува во вас и кога сите бури ќе навјасаат, кога плима од неуспеси се слева на ваша адреса, кога сѐ ви оди во спротивна насока од планираното...

Еднаш одамна живеел еден човек кој верувал дека може да ја предвиди судбината, гледајќи во ѕвездите.

Кога утрински разгледувате понуди за работа на сајтовите за вработување, дури и пет лажички шеќер во кафето или половина тегла Нутела не можат да ви разблажат горчливиот вкус во устата.

’90-ите беа луди времиња, а децата кои растеа во тој период засекогаш ќе го паметат и ќе копнеат по него.

Сите имаме барем една или пак неколку пријателки кои се постојано тажни и несреќни, како целиот свет да им паднал на рамена. Постојано се лошо расположени, намуртени, лути на целиот свет. 

Не знаете која им е дијагнозата, но како да страдаат од хронична алергија на туѓата среќа.

Немојте да се залажувате. Добрите луѓе не се глупави. Токму напротив. Често пати имаат висок коефициент на интелигенција, кој им овозможува да го видат светот приближно онаков каков што навистина е, и кој им дава сила и поттик постојано да се обидуваат макар малку да го разубават и да помогнат...

Љубовта ни се сведе на куртоазно добро утро и дали сакаш кафе? Да, сакам кафе. Сакам и да ме погледнеш во очи додека ти зборувам. Дури и кога го правиш тоа гледам само две празни дупки порабени со остатоци од солзи...

Еднаш одамна еден старец ширел гласини за својот млад сосед. Тој тврдел дека е крадец, па така полицијата го уапсила момчето еден ден.

Сте забележале ли како луѓето кои имаат најмногу пари истовремено поседуваат и најмалку дарежливо срце? Тоа нема никаква врска со домаќинско работење или економично штедење.

Уште еден ден помина и преживеав, иако си мислев дека кога се разбудив утринава нема да стигнам да ја дочекам темнината и да се истркалам по овој растурен кревет и оваа тврда перница, сепак успеав и еве ме, лежам тука спремајќи ја истата мисла за утре. Како подготовка за добро утро.

На старото место на влезот од еден пазар седела една стара бабичка и продавала цвеќиња.