Дали секое лошо беше за добро?

Понекогаш застанувам и се прашувам дали сè ова има смисла, дали вредат сите уморни ноќи и утра во кои ти недостига сон. Дали вреди целата таа борба со себеси и со светот само за да се преживее. Дали животот добива смисла само кога ќе настапи смртта или нешто грешно сме ја сфатиле дефиницијата.

Околу мене секојдневно сведочев за работи кои не требало да се случат, на луѓе кои најмалку заслужиле. Ми течеа солзи и ми запираше здивот во градите, се создаваше кнедла во грлото токму кога требаше да не покажеш слабост. Како една игра која нема никаков „рестарт”, како сон од кој знаеш дека нема да се разбудиш туку ќе го живееш до крајот на твоето постоење.

Многу зошто, малку затоа, само утешни зборови кои во моментот не значат апсолутно ништо. Како да бевме генератори на клише реченици кога животот не гмечеше нас или нашите најблиски, неспособни да кажеме друго било што. Што беше правилно да се каже кога веќе немаше зборови?

Зарем мораше да настанат низа лоши работи за човек да се исчеличи, тоа ли беше формулата за градење на карактерот. Колку луѓе требаше да изгубиш, колку ноќи да не спиеш, колку љубови да преболиш и колку пати требаше да умреш, па да се преродиш за да излезеш како калено железо од огнот?

Кое беше правилното размислување со кое требаше да се водиш низ животот, дали навистина секое лошо беше за добро?

Ми беше смачено од празни сметки, гладен стомак, нервозите за подобро утре. Солзите од погреби, долгите чекања по болници, ме дразнеа богатите снобови и нивните лигави говори додека се потопуваа во када полна дијаманти. Мразев што луѓето сакаа да газат се пред себе само за да се искачат на тронот, играјќи валкано.

Колку требаше да се издржи за да се помине од денес до утре. Како да најдеш сила кога веќе трошка енергија не останала во твоите две раце?

Многу прашања за еден тест на кој си се појавил без никаква подготовка, која беше веројатноста дека ќе положиш?

Како да играш паметно кога не ги знаеш ниту правилата на игра, ниту самата игра, ниту дали ја имаш вистинската цел. Што правевме ние во тоа секвенцијално повторување на деновите. Ги трошевме залудно или се движевме онаму каде што треба?

Заѕвона телефонот, повторно лоша вест, пак ќе треба да носам црно. Како да не запираа оваа недела, пак солзи, пак утешителни зборови, здружување на сили да се истурка и да се извади од калта. Дождот не беше пријатен кога со црните ракавици и чадор седиш на празните полиња каде владее тишина и се молиш да поживееш, да не те снајде она што го снашло оној кој го спуштаат за да оствари вечен сон.

Како тогаш да добивавме најголема мотивација за живот, како да сфаќавме дека кога ќе изгубиш сè, всушност учиш како да ја цениш и најмалата ситница, воздухот, сонцето, мирисот на зима, небото, луѓето, тивкиот шепот, секој допир. Како тогаш да бевме најживи.

Го гледав во очите, му течеа солзи, изгуби татко. Не знаев што да му кажам, тоа беше шок за мене, како јас да го изгубив мојот. Немав зборови, една глупава тишина, само го држев во прегратка и изговорив „Јас би претпочитал да ме запалат, овде има премногу емоции, премногу е”. Тој само се насмевна.

„Пак успеа да ме насмееш, не знам како, иако го губам разумот,се насмеав од срце,можеби си во право, но ти си единствениот кој не рече, сега е на подобро место, ти благодарам за тоа. Ја ценам искреноста. Но што сега?”

„Сме издржале многу, ќе го издржиме и ова, зарем се сомневаш во цврстината на другарската поддршка. Зарем забораваш каде бевме и кон каде одиме. Цело време пробува да не сопне, колениците ни се лом, но не застанавме. Пече, корне, боли, но не се предаваме. Биди силен. Сети се што викаше твојот покоен татко. Има нешто необјасниво, кое во одреден дел од животот ќе можеш да го објасниш. Дај боже да стигнеме до тоа објаснение.”

„Мириса на липов чај, тој го сакаше со две лажици шеќер, знаеше да каже горчливиот живот да се заслади со мирисот на благата липа. И да пивне една убава голтка од шолјата, ех... ќе ми недостига”. Рече тој низ солзи.

„Знам. Ќе ми недостига и мене, но она што можеме да направиме е да го земеме секој негов збор, секоја поука и утеха и да ја претвориме во нешто убаво, за да го живееме споменот, за да го направиме најдоброто од ова лошо кое не снајде”.

Земјата паѓаше и го криеше дрвото на кафеавиот ковчег, се збогувавме за последен пат. Го држев мојот најдобар другар додека полека губеше свест и само си велев во главата, биди силен, биди силен!

©CRNOBELO.com Забрането преземање и копирање. Крадењето на авторски текстови е казниво со закон.

Н. Буџак | Црнобело