Седев сама на гинеколошка онкологија во Скопје и ми се плачеше

„Тргнав утрово на скопската клиника, а нозете ми се враќаа назад. Не сакав никој да дојде со мене, си реков - силна си, можеш сама! Во чекалната сфатив дека можеби и не сум толку силна - ми се насолзија очите, ми се измешаа емоции од сè што видов таму...“

Повеќе од два часа чекам за ПАП-тест на гинеколошко-онколошкото одделение на Клиника во Скопје. И додека чекав видов исплашени жени, тажни судбини, солзи... едни чекаат преглед, други се тука да си ги тешат саканите.

А сите сме со некој страв во очите... исчекување... што ќе ни каже лекарот? Дали сум добра? Дали сепак дијагнозата не е „розова“?

Зашто, едно е кога одам на гинекологија, па колку и да е непријатен прегледот брзо ќе помине, а друго е кога матичниот лекар ќе ти каже дека мора да одиш на гинеколошка онкологија зашто... ах, затоа што нешто можеби не е во ред со тебе.

И нормално, сешто ми помина низ главата, куп црни мисли, лоши сценарија, сакав да врескам.

Тргнав утрово на лекар, а нозете ми се враќаа назад. А не сакав никој да дојде со мене. Си реков - силна си, можеш!

Но, кога седнав во чекалната, сфатив дека можеби и не сум толку силна. Ми се насолзија очите, ми се измешаа сите емоции... можеби сепак требаше да ја прифатам понудата на моите да дојдат со мене.

И тогаш се загледав во луѓето околу мене. Повеќето жени, и по некој маж, кој делуваше како да му е непријатно што е таму.

Па, јас, можеби дојдов сама, ама ја делам истата судбина со сите овие 30-тина жени кои чекаат заедно со мене.

Мајка си ја гушкаше ќерката и не ја испушти од прегратка цело време, како да сакаше да ѝ даде сила и да ѝ каже дека сè ќе биде во ред.

Старец седеше стрпливо и ја чекаше својата сопруга која се задржа повеќе од останатите пациентки.

А тој, де ќе погледнеше во своите раце, де погледнуваше кон вратата, да не случајно ја „пропушти“.

Кога ја здогледа како излегува, иако оставаше впечаток дека е изморен и изнемоштен, притрча да ја фати за рака.

Имаше и жени што не се познаваат, ама си се „куражеа“ со позитивни зборови, си ги споделуваа своите судбини. Усните им се смееја, ама во очите имаа страв.

Не знам што им кажал докторот на сите нив и не знам каде ќе тргнат од оваа чекална - дома со убави вести дека се добри, или на некој друг кат да закажат интервенција.

Јас, за среќа, дознав дека сè е во ред со мене. Олеснување што не се опишува.

Но, во тој момент си ставив уште еднаш потсетник во главата дека редовните контроли се важни, колку и да не сакам да одам на гинеколог (не само јас, туку и сите жени).

П.С. Се надевам дека бабичката е добра и дека уште долго ќе се држат за рака со дедото кој повеќе од еден час ја чекаше загрижен.

©CRNOBELO.com Забрането преземање и копирање. Крадењето на авторски текстови е казниво со закон.

А. Ј. | Црнобело