Во свет каде што не се гледа бесконечниот, тежок товар на мајките, вие го забележавте...

„Ти си прекрасна мајка“, ми кажавте откако си зедовте за право да ми помогнете во справувањето со моите премногу брзи малечки деца. И тоа беше необичен подарок. Тоа беше еден од најдобрите што некогаш сум ги добила...

Можеби нема да се сеќавате на мене и на моето 1-годишно и 2-годишно дете. И, се разбира, и тие нема да ве паметат. Но јас да, и ќе ве паметам понатаму. Веројатно многу долго време. Можеби дури и засекогаш.

Денот кога ни се вкрстија патиштата е ден кој ќе го ценам секогаш.

Тоа беше типично утро со трчање со моите деца. И претпоставувам дека беше типичен работен ден за вас. Мојата коса беше до половина средена, мојата мајчинска униформа (блузон и хеланки, се разбира) веројатно имаше свеж сок од јаболка, а моите мали деца беа, па… мали деца.

И на нив и на мене, ни фалеше сон. Видете, најстарото е во фаза на штрајк со дремка, додека најмалото поминува низ голема вознемиреност од разделување пред спиење. Со други зборови, веќе одредено време никој од нас не е добро одморен.

За мене не станува збор само за физички добро одморена, туку ментално и емоционално. Затоа што животот со две мали човечиња, иако е убав, прекрасен и секогаш забавен, е тежок.

Го видовте хаосот

Сигурна сум дека го видовте (и слушнавте) хаосот чисто како ден. Но, исто така ме видовте мене. Мајка. Жена која едноставно го прави најдоброто за нејзините малечки.

Обидувајќи се да ги задржам моето 1-годишно и 2-годишно дете на едно место. Или барем и двете да ми бидат во видикот. Обидувајќи се да ги задржам моите љубопитни истражувачи да не избегаат во соседната соба.

Да ги задржат малите раце кај себе и да не прават неред, да го задржам мирот и сите да бидат среќни и забавувани, и да бидам тука за двете малечки одеднаш. Да го задржам сето тоа заедно.

Во свет каде што честопати не се гледа бесконечниот, тежок товар кој го носат мајките, вие видовте. Вие ме видовте. Ја видовте мојата работа, ме забележавте.

„Ти си прекрасна мајка“, ми кажавте откако си зедовте за право да ми помогнете во справувањето со моите премногу брзи малечки. И тоа беше необичен подарок. Тоа беше еден од најдобрите што некогаш сум ги добила.

Продолживте да прашувате дали во одреден момент сум била учителка (јас бев). Го пофаливте начинот на кој зборував на и со моите деца. Јазикот. Дијалогот.

Ја пофаливте мојата способност да се ангажирам со моите малечки и нивната игра. Да ги водам и да ги негувам. Исто така, ги пофаливте и нив. Ја поздравивте нивната весела енергија. Нивниот вокабулар и гласност. Нивното пријателство и топлина.

Ме потсетивте дека правам разлика

Правејќи го ова, ме потсетивте дека мојата работа како мајка прави разлика. Дури уште повеќе, дека ја завршувам работата целосно. Дека не поминувам само така. Дека моите деца не поминуваат само така. Дека јас успевам. А тие напредуваат.

Можеби најважното, направивте да се чувствувам видена. Слушната. Ценета. Вреднувана. Ме потсетивте дека сите мали моменти што ги минувам како мајка се нешто забележливо. Нешто посебно, важно, незаменливо.

И колку и да звучи чудно, бев изненадена од вашиот срдечен гест со комплименти за моето мајчинство, во тој обичен ден, фокусиран на децата. Најверојатно не ја изразив вербално мојата благодарност за вашата добрина толку колку што требаше, но се надевам дека ја почувствувавте.

Она што ми го кажавте беше редок благослов. И тоа случајно во утро во средина на неделата, ми требаше повеќе отколку што можете да сфатите. Или можеби сфативте колку ми требаше. Не знам.

Сепак и не е важно. Она што е важно е љубезноста што немавте потреба да ми ја покажете – на мене, на случајна мајка која дури не ја ни познавате.

Па, драг странецу, ти благодарам. Од дното на моето срце. За тоа што ме виде во целото мое мајчинство – неред и магија – и што избра да ми дадеш надеж и охрабрување во целиот хаос.

На мајките од целиот свет им треба повеќе охрабрување од луѓе како вас.

Извор