Може ли љубовта да преживее без пари? Може ли да ги издржи сите психози и нервози поврзани со празниот паричник и плитките џебови, празниот фрижидер и константното конзервирање дома, само затоа што немате ни 200 денари да излезете некаде надвор? Непоправливите романтичари би ви рекле дека може. Циничните би рекле да не се занесувате премногу и да не живеете во илузии...

Таа е прекрасна жена, злато од човек, и душата ме боли како нејзината ќерка може да ѝ го прави тоа...

Имам само 7 години и цврсто ја држам мајка ми за раката. Влегуваме во огромна продавница за играчки, а моите очи се фиксираат на една преубава жолта книга. На нејзината корица има момче и девојче и тоа е споменар со Сара Кеј. Уште пред да ги подготвам солзите во борбата за купување на оваа книга од која знам дека нема да се разделам, мајка ми изненадно ми го купува споменарот. И уште 3 пакетчиња со сликички...

Е ова е прашањето што не го сфаќам, прашањето за кое нема место кога станува збор за врска базирана на доверба: „Како може да излегуваш сама со машки, а имаш дечко?“

Доколку ме прашаат кој е најлошиот збор со кој можеш да го опишеш својот народ, веднаш на памет ми паѓа зборот „гнаси“. И во преносна и во буквална смисла на зборот ние сме „гнаса од народ“. Освен што љубиме да гледаме во дворот на комшијата, да се молиме навечер „да му цркне козата“ и што толку убаво умееме да му забодеме нож во грбот на оној кому две минути претходно...

„Што е Господ на небото, тоа е кумот на земјата. Не може да се одбие кумството сине, голем грев е“. Стојам и молчам додека татко ми си проповеда и ми ја раскажува историјата за некоеси старо кумство кое започнало кога јас не сум бил ниту роден. Пред нас седи идниот среќен пар чии партнери сум ги видел максимум еднаш или два пати во животот...

Една од работите кои можат прилично многу да ти го загорчат денот и животот се оној тип на колеги коишто се особено шеговити во сексуална конотација. Сите ги имаме, тие се како наезда од 50-годишни чичиња кои од многу (не)објасниви причини обожаваат да тераат шега со помлади, но и постари колешки и истите тие несолени шеги да ги вртат накај безобразната „мрсна страна“...

Како да ѝ објаснам дека сè уште гледа многу розово на работите, дека луѓето со годините стануваат расипани, а пријателствата ги прават безвредни?

Се симнувам во еден маалски бутик во обид да пронајдам подарок за роденден. Во моментот кога јас влегувам во дуќанот од гардеробата излегува жена, некаде во 40-тите години и се погледнува во огледалото. Жената е малку полничка, ништо особено страшно. Изгледа малку тажно и многу уморно. Додека се огледува, а двете продавачки коментираат околу начинот на кој ѝ стои облеката, одеднаш се јавува (очигледно) нејзиниот маж: „Значи жено, ДЕБЕЛА си! Или ослаби или ќе те оставам“...

Му велев да не ми ја зема слободата - не ме послуша, сега ме нема. Јасно се сеќавам на неговите зборови: „Мора да си го скротиш духот, јас ќе те направам совршена девојка...

Веќе не знам дали сум дел од толпата луѓе или стојам сам, ги знам сите зборови, а сепак молчам. Што има лошо во тоа да го правиш она во што веруваш?

Велат, тоа е најстариот занает на светот и ќе постои додека се врти и тој. Денес е исклучително масовно изразен, особено кај оние кои се упорни да изградат некаква кариера, ама притоа сакаат да скокнат неколку скалила (односно сите), а го користат своето тело како адут. Фактот што одредени жени решиле да си го продадат своето тело како парче месо во име на кариерата, на крајот од денот си е нивна работа...

Навидум фино дотерани и стокмени господа со перфектно зачешлани сјајни фризури плукаат и ’ркнуваат секаде каде што ќе стигнат. Во едната рака актовката со гравирани иницијали, во другата скапиот мобилен, а од устата се истураат илјада погрдни непристојни зборови и пцовки додека се движи по улицата. Не се гледа пред себе, се гази по луѓето како да се теписончиња за пред врата. Зборовите „Извинете“, „Простете“, „Ве молам“ нема да ги пронајдете во речникот на овие типови на луѓе...

Интересно и зачудувачки ми е кога ќе слушнам – „А бе, ти само пари имај, и тука може да ти биде Америка!“ Како може да биде Америка само затоа што имаш малку повеќе пари од просечната плата, навистина многу сакам да знам. Надвор од групата на сите оние безобразни богати луѓе кои може да се качат на авион и да отпатуваат каде и кога ќе им „прдне“...

Не сакам да мислам колку ја немаше, во колку ситуации ужасно фалеше, сакам да мислам колку ја имаше и колку значајно беше нејзиното кратко присуство во мојот живот.

Внуката на една моја познаничка има булимија, 6-то одделение е, каде отиде светот, a и ние со него?

Јас не сум тип на жена која шета наоколу и бара љубов. Јас не сум жена која се плаши да биде сама...

„Се срамам од моите прости родители. Ме нервира како зборуваат, како селски се облекуваат. Ме нервираат јадењата коишто ги готват, како сркаат супа и шлапкаат додека јадат. Не можам да ги трпам, не сакам да ги гледам!“ Со горчина и пакосна омраза мојата пријателка ми објаснува како нејзините родители ѝ шетаат по нервите...