Мајка Македонија стана една многу бизарно место за живот, од повеќе аспекти. Еден од оние на кои не можам да им се изначудам се – децата во Македонија. Тие се како мали експериментални глувчиња и не знам како со сите противречности со кои растат, тргнувајќи од дома и продолжувајќи со образованието, очекуваме од нив да станат успешни, зрели, самостојни луѓе...

„А јас ни крив ни дужен, во друштво ме зафркаваат другарите дека пијам чоколадно млеко наместо пиво. Цигари не сакам ни да видам од далеку, а сум бил пијан помалку од 15 пати во животот. Ме гледаат на улица како душман да сум им, а не разбираат дека најголемите душмани носат кравати и одела.“

Таму имаше сè, освен она што ја правеше куќата дом. Не сфаќам што е дом и најверојатно нема да сфатам се додека не го оформам мојот сопствен.

Во ниту еден миг од животот не врескаше наоколу колку ја сака, но во најнемилите епизоди од нејзиниот живот секое негово дело го врескаше тоа доволно гласно за секој еден што ќе ги види да сфати како изгледа вистинска љубов.

Љубов е... да ја прегрнуваш силно кога очите на тага ѝ мирисаат, а таа молчи. Не е љубов да ѝ нагласуваш што сѐ си направил за неа...

Десетгодишно момче седнало во слаткарница. Келнерката дошла да го послужи. „Колку чини порција сладолед со 2 топки сладолед?“, ја прашало момчето.

Тој ја искористува ситуацијата и воопшто не се грижи дали ќе ги повреди нејзините чувства, а таа пак верува во бајки и магија онаму каде што нема ниту трагa од нив...

Во животот можеби нема да добиете сè што барате на начинот на кој го барате, затоа ширум отворете ги очите.

Случајно налетувајќи на оваа мисла пред некој ден на Твитер и со дозвола на авторот, дефинитивно не постои подобар наслов да се долови денешницата во која живееме со само една реченица. 

Пет кратки приказни од чија содржина ќе научите по некоја животна лекција за мудроста, среќата и позитивната мисла.

Сите го паметиме другарчето кое седеше до нас во основно, и сите ние се сеќаваме на незаборавните игри со кои ја убивавме досадата за време на часовите. Да се потсетиме на игрите кои беа играни во нашите тетратки, кои го исполнија нашето детство.

Јато штркови, како и секоја година, летало на југ. Во едно од семејствата штркови едно мало машко младенче немало доволно снага да го издржи целиот пат.

Понекогаш посакував примената на она теоретското, да биде толку лесна како што изгледа на хартија. Да бидам искрен, практичното и теоретското никогаш си немаа апсолутна врска едно со друго. Ама баш никогаш. Барем од она што јас го знаев на сопствена кожа.

Таа му го правеше животот забавно возење на ролеркостер. Беше навлечен на нејзината енергија, дури и во мигови кога знаеше да биде причина за неговата несоница.

Лесно е да се сакаш со некого кога имаш пари. Знам, ќе речете дека има и многумина со пари коишто се несреќни во љубовта, ама нивниот број е значително помал од оние кои се принудени да ја одржуваат љубовта во живот без скршена пара во џебот. Што има тешко во сакањето кога имаш доволно пари? Тоа што не можеш да се одлучиш како ќе се дотераш и каде ќе излезеш вечерта со партнерот...

Еден амбициозен студент седнал на клупа до еден постар човек и почнале да муабетат на разни теми, кога дошле во конфликт.

„Која година си роден?“ – „Ааа, јас со земјотресот сум генерација“. Така некако, полутажно, полушеговито одговараше чичко ми на прашањето околу годините. Немаше потреба да ја кажува годината на глас. Сите знаеја за која година станува збор. 1963-тата, за кој злокобен датум, 26 јули, и точното време до минутка, 5 часот и 17 минути наутро...

Ме гушеше со прашањата: „Нели сум во право, нели и ти би го сторила тоа, нели е во ред“... Ѝ кажав дека ѝ е најголемата грешка во животот. Повеќе нема место за мене во нејзиниот живот...