„Дојде време кога нашето дете порасна и е време да се осамостои. Реши дека сака да оформи свој дом, па така со маж ми одлучивме дека е време целата заштеда во животот да ја инвестираме во мал стан кој ќе го направи среќен. Нормално, како за македонски услови, заштедата не беше доволна, па земавме и еден кредит кој ќе го исплаќаме до пензија, наредниве 15 години“. Ах тој македонски менталитет...

Велат, до твојата 30-та година, твоите најдобри пријатели ќе можеш да ги изброиш само на една рака. Размислете, има вистина нели? Другарствата растат како што растеме и ние, но со созревањето наше, не созрева и секое заедничко пријателство.

И ќе подзаборавам на тоа колку всушност добар човек е. Но, тогаш ненадејно ќе слушнам како за него зборуваат колегите од работа, старата сосетка од 3-ти, чичко му, тетка ми... И тогаш се потсетувам дека се омажив за најдобриот човек што го познавам и горда сум.

Се сеќавам како да беше вчера: август 2019 година, одмарав во дневната соба, а Аро раздразливо скокаше околу мене и гребеше на неколку места по моето тело. И одеднаш ме удри силно. Почувствував огромна болка која траеше деноноќно и појдов на доктор. И за првпат се дијагностицираше дека е канцер кој бил присутен одредно време. Да не беше ударот на Аро, болката немаше никогаш да се појави и канцерот само ќе растеше и ќе се прошируваше.

На работа утрово кога ме прашаа како стигнав, велам: „со автостоп...“ Како ќе реагирате вие? Би им помогнале ли на луѓето што очајно бараат некој да ги однесе ако веќе одите во тој правец или ќе ги оставите сами да бараат решение? Како стигнавте на работа?

Имавме навика да си раскажуваме страшни приказни, да „повикуваме“ духови и вечерта да скокаме од кревет и на најмал звук. Но, и да сме лудо вљубени во нашиот идол од телевизија.

Јас, 13-годишна тинејџерка. Живеам во мал град во источниот дел на Македонија и за првпат во животот добивам менструален циклус. Збунета сум и исплашена, по малку засрамена. Малку доцнам, дел од моите другарки...

Секој родител го сака најдоброто за своето дете. Но дали цената е пресуден фактор за квалитет? Кога се во прашање играчките, изборот е преголем. Може само да замислите што сакате да купите и на интернет истото да го најдете. Некаде на промоција, некаде е најдобро продаван производ, имате и онлајн опции за нарачки, а цените за деца се “боли глава”. Небаре купувате лускузен бренд кој ќе служи цел живот.  

„Моето дете овој септември започна со средно училиште. Сите бевме возбудени и под голема тензија дали ќе се запише во првиот уписен рок, дали направи правилен избор. Со мојот сопруг решивме да не се мешаме во неговиот избор, но сепак забележавме дека тоа беше избор кој подлежеше на многу промени. Прво сакаше да учи медицинско, па потоа во консултација со друштвото, смени определба за гимназија. На нашето прашање зошто баш гимназија, добивме одговор од типот:  'Ќе се чувствувам посигурен, сите мои познаници ќе бидат таму'.“

Леб свинска маст и црвен пипер, леб маргарин и вегета (или сол), а ако ти се јаде нешто благо ќе ти намачкаат леб вода и шеќер натопен во вода. Како се хранеле нашите баби и дедовци и што јаделе најчесто за појадок?

Поминаа безгрижните денови кога бевме деца и како поминуваат годините, сè почесто сме во ситуација да одиме на гробишта на погреби и помени.

Длабоко сум ужасната од дел од македонските работодавачи, кои на огласи ветуваат брда и долини, а ако ја прифатите работата, Господ нека ви е на помош.

„Погрешно ли е што сум фрустрирана што мојата мајка му купува разни глупости на моето дете? Чувствувам како и бременоста да ми се вртеше околу неа, а не околу мене и само се согласував со сè што ќе каже само за да биде среќна и сега се каам за тоа...“

Тенка е линијата помеѓу „ќе бидам искрена на твоето прашање кое ми го упати директно мене и ме замоли за одговор“ до „невоспитано, цинично и огорчено суштество кое само чека да му го расипе животот на некого...

Ако не си способен за мал бизнис, не води. Нема потреба клиентите да страдаат. Нема потреба вработените да страдаат. Нема потреба да водиш импровизација...

„Добра вечер Македонијо“ - поздравот со милозвучен глас кој ни ја гали душата и ни го ежи телото, моментот кога побара свое ѕвездено небо, несебичната љубов која им ја даваше на фановите со прегратки и допири по рацете кои ги подаваа по него, неверојатната енергија и среќа со која зрачеше додека пееше за последен пат пред публиката во Скопје... Моменти од последниот концерт на Тоше кои секогаш ќе ги паметиме. 

Секоја временска рамка поседува свои млади претставници - припадници на своевидна „модерна“ класификација. Шмизлите, кремците, скинерите, некогаш беа едни од најпопуларните во низата, а секој кој не беше нивен припадник беше прогласен за „несфатен“, вклучувајќи ги и бубалиците.

И биди човек, за утре да имаш човек да ти се најде. Не сити се на туѓите грешки и ти ќе згрешиш, порано или подоцна...