По секој бран непријатни емоции, грижа на совест или грижи, сети се што во моментот ти е најважно во животот. Сети се која од твоите улоги е главна на која сакаш да го посветиш целото време и внимание? Мајка, домаќинка или работник...

„Колку и да пораснеш знам дека никогаш, ама никогаш нема да бидеш премногу голема за да бидеш мое бебе“ – мајка упати емотивно писмо до своето првородено дете во кое голем мајки ќе се пронајдат. Веруваме дека на многу од вас им се познати овие емоции.

„Мајката Билјана сама го одгледа Вања. Не се мажеше повторно, му плати за факултет, му купи стан, Вања порасна во прекрасен и успешен маж. Сега Вања има 50 години. Никогаш не се ожени, нема деца. Цел живот се труди да ѝ го врати на мајка му - долгот кој не го ни барал. Не успева во тоа“.

Со сопругот обожаваме патувања и го обожаваме животот... Функционираме лежернo во пристапот кон тоа како треба да ни изгледа еден ден - со главна цел да бидеме среќни и да ни е забавно секој ден (по можност).

Eдна од најсреќните одлуки кои ги донесов во мојот живот е да ги пуштам луѓето да мислат за мене што сакаат. На крајот на краиштата, тоа е нивна работа, тоа се нивни мисли и нивно време, кое го трошат онака како што сакаат.

Деновиве е актуелна веста за приемниот испит во скопската гимназија Орце Николов каде што од 292 пријавени ученици, само 11 покажале одличен успех на тестот. Добар дел од учениците покажале  недоволен успех, дури 39 ученици...

„Тато не може да дои, но тука е за да ѝ помогне на исцрпената мајка, па и да ја нахрани тогаш кога од замор самата не може ниту да ја крене лажицата. Добриот татко е „тато“ – оној што со целото срце ја сака својата сопруга и своите деца – Тагнете ги во коментар вашите татковци за да знаат дека мислите на нив.

Се качувавме и висевме на касите од вратите, правевме замок од перници и ќебиња, на устата си стававме штипки за коса и уште 7 работи од детството кои ќе ви разбудат носталгија.

Последното интервју на Офелија Димковска за Црнобело, во кое нашата соговорничка зборува за златните денови на Скопје и го начнува проблемот со денешната празнотија и ништожноста во кои тоне(ме)...

Мојата пријателка работи како регрутер во оддел за човечки ресурси, а една од нејзините обврски е да наоѓа нови, потенцијални кадри за различни работни позиции. Последниве неколку години постојано се соочуваат со истиот проблем...

Слично како и возрасните и малите деца имаат свои проблеми со кои се соочуваат секој ден. Да се потсетиме на некои од нив и да се насмееме. Можеби сега ви изгледаат смешно, но сетете се колку трагично ги прифаќавте овие работи кога бевте мали и како ги решававте.

Емисиите на пророчицата „Клеопатра“, баба Рада и нејзините билни рецепти, Драгче - толкувачката на соништа, македонски џубокс со поздрави и честитки...

Во најголем број од домаќинствата сѐ уште имаше телефони со кружно бирање, на радијата ечеа песните од „Кисми“ и „Алпина“, така што ретко кој не ги помни и до ден-денешен нивните песни. Да се потсетиме на шеговит начин на 90-тите.

Фала тато што ме научи: Дека во животот не е најважно материјалното, дека ќе ни останат спомените од дружбите, смеата и патувањата, а не од тоа какви чевли сме носеле...

Можеби не ја пронајде вистинската личност досега. Можеби нема ниту да ја пронајдеш...

Една млада и многу активна жена ненадејно почнала да чувствува умор и напнатост, па станала многу раздразлива и почнала лошо да спие.

„Кога мојот син беше мал избувна пожар во неговата соба. Сите се плашеа да влезат, затоа што пожарот излегуваше од контрола, па влегов јас...“

Немале време да им се посветат целосно на своите деца, затоа што биле постојано во брзање, но затоа кога станува за внучињата, бабите се во целост посветени. Повеќето од нас имаат убави спомени од своите баби и сите сме барале утеха и заштита во нив.