Не можеш да сееш песимизам, кога оптимизмот е апсолутно сѐ што ни е преостанато во одредена ситуација.

Без сомнеж – Истанбул е еден од најубавите градови коишто сум ги посетила. Meшавина од сплотени култури со кои човек одеднаш може вистински да ги доживее блискоисточните и западните вибрации.

Љубов си затоа што си светлото, кога сѐ е мрак, Љубов си затоа што се смееш и кога ти се плаче, Љубов си затоа што си непоравлив оптимист...

Новогодишните празници се поминуваа во ресторани и хотели, божиќните со семејството, а за Стара Нова година сите одеа на дочек. Се сеќавате ли како беше порано?

Инспирирана од твит кој тврди дека не си човек за во кафеана ако на крајот од вечерта ја земеш сметката и го пресметаш и платиш само својот изеден и испиен дел, решив да направам мала анализа за овој феномен, особено во време...

Дали си уште од оние будали што не ја научиле магијата на зборчето „Не“, од пусти страв за да не ти се налути некој? Доколку си, здраво пријателе, и јас сум таква будала...

а Нова година немав некои спектакуларни планови со оглед на ситуацијата, но одредена замисла со најблиските имав дефинитивно.

До денот кога ќе умре, сѐ што прави таа е готвење, чистење на твојата куќа, грижа за твоите родители, растење на децата, заработување, советување, осигурување дека можеш да бидеш релаксиран, одржување на сите семејни врски, сѐ што е за твое добро, понекогаш по цена на нејзиното здравје, хоби, убавина.

Едно од прашањата што постојано не ми е јасно и што постојано си го поставувам е зошто и од кои причини во секој прашалник што го пополнуваме - за запишување на децата во градинка, за запишување во училиште, во прашалникот за породување – мора да внесеме која е нашата професија и што и каде работиме...

Затоа што луѓето се потполи. Затоа што водат поедноставен начин на живот. Затоа што не се под стрес поради гужвата во сообраќајот.

Не може да ме послужиш со палачинки направени од пред три дена и да ми ги донесеш постудени од мраз. Не може келнерот сам да си задржува бакшиш. Не може половина работи од менито да ги немаш во реалноста.

Колку што стануваме повозрасни, толку повеќе го цениме детството...

На прашањето „Што сакаш да ти донесе Дедо Мраз за нова година?“, 6-годишната ќерка на пријатели одговорила како од пушка: „Сакам стан!“ Кога татко ѝ, ѝ рекол – па ние имаме стан, зошто ти е?, таа му одговорила дека овој е негов...

Не може да ми носиш чаша со остаток од кармин на неа, од некоја претходна клиентка. Не може цедениот портокал да ми го служиш како вода со вкус на портокал со 27 коцки мраз, затоа што штедиш, а ми го наплаќаш како „еден бубрег“.

„Џеј Ло има 52 години, а мајка ми е постара само 4 години … зошто изгледа како баба? И зошто повеќето жени во Македонија после 55-тата изгледаат старо, збрчкано, запуштено… како баби?“...

Класична приказна: „Ме удри – му простив. Не, не сум ниту јас цвеќе за мирисање и јас сум си виновна. Заслужив да ме удри... Не, овојпат дефинитивно ќе се поправи, никогаш повеќе нема да ме удри“.

„Обама се пензионираше на 55 години, а Трамп започна на 70 години. Секој на овој свет работи во својата временска зона... Опушти се. Не доцниш.“

За пријателите бeз кои не можете да си го замислите денот, за пријателите кои ви го прават животот убав...