Едно утро, еден ден многу набрзо, ќе се разбудиш со топлина и чувство длабоко во стомакот дека сѐ ќе биде во ред. Дека ти си во ред. Ќе се чувствуваш безбедно и сакано.

Тој беше еден од оние ретки луѓе кои имаат среќа да се вљубени во работата што ја работат.

Од гратче со 30.000 жители со се околината се преселив во Скопје. Сега 15 години подоцна, размислувам што е тоа што ми недостасува, а од што ми се „ежи кожата“ кога ќе се сетам.

„Здраво комшија, како си?“ „Добро еве, одам да го исперам џипот. Викендов бевме до Грчка па некако многу прашина му се насобра. Со PCR тестови, да да. За сите четворица, а бе скапо фати, ама меракот е голем… а следниов викенд одиме во…

Љубовта ме однесе во Бразил, а поради светската пандемија ја сменив мојата домашна адреса порано отколку што планирав, тотално неподготвена за животот во новата средина, многу, многу далеку од домот во кој пораснав со многу предизвици и изненадувања.

Како што беше јасно дека ќе осамне првата мугра, така беше јасно дека и овие две сестри не можеа да си го замислат денот една без друга, а не пак животот.

Дојде летото, и додека прелистувам на booking.com да најдам сместување во Охрид се сеќавам како беше кога одевме на одмор во моите детски и тинејџерски години. 

Колку пати сум го слушнал ова – ги продадовте нивите, ги фрливте опинците од селото и дојдовте во големиот град? Дури и да е така, во што е проблемот? Дали сте помислиле колку малку можности нудат останатите...

Виралното писмо кое почнува со зборовите „Драго девојче во зелениот костим за капење...“ е нешто што треба да го читате на почетокот од секое ново лето...

Сите ние имаме по една другарка со која имаме милион заеднички спомени, а ниту една заедничка фотографија. Звучи како пост на социјалните мрежи, но навистина е така.

Јас можеби имав голема среќа затоа што детството го поминав во Охрид. Додека сите се подготвуваа и размислуваа каде ќе одат на одмор, ние цело лето бевме на одмор. Ми се чини дека по цело лето го поминувавме на улица и на плажа.

Ако бидеме искрени, пандемијата беше (и сè уште е) погубна за сечие ментално здравје. Но, особено тешко им падна на сингл луѓето. Оние што беа во врски, бракови, со дечиња, секако се соочија со многубројни предизвици...

„Сите пари ги јадете, пиете и само спиете. Аман, одмори ги прстите од телефонот, ќе ти го фрлам. Немате никаква заштеда за црни денови. На твои години имав веќе 3 деца, ти си се залепила со тоа куче, нели ти е срам? Кога ќе се жениш...

Која и кога ме осудува за потезите ми го обожава лудилото. Која е мојата стабилност кога светот ми се врти во круг.

Сега имам две деца. Тие се мојот свет, мојата најголема инспирација и она што ми дава сила да се борам и да не се откажувам од животот. Тие се главната мотивација и инспирација да бидам подобра, похрабра, поуспешна. Но, не беше секогаш така.

Кога сѐ ми оди од рака, кога соништата ми се исполнуваат, кога сум горда на постигнатото, тогаш сакам да ти кажам „Види ме, горда ли си на мене?“

Тој никогаш не ме стави во ситуација јас да треба да бидам родителот, а тој детето кое неутешно плаче за јас да треба да го тешам. Дури и кога страдал, страдал зад затворени врати за ниту сенка загриженост да не помине на моето лице. Затоа за мене секогаш бил и ќе биде моето безбедно пристаниште.

Животот има чудни патишта, па така мојот ме наведе на тоа на неколку месеци да морам да посетувам една скопска клиника.