Сe сеќавате ли на ноќниот живот во Скопје во почетокот на новиот милениум? Имаше навистина добар ноќен живот, кафани, кафичи, барови и клубови, ечеше музика за сечиј вкус иако на крај завршуваше со турбо фолк, познати диџеи, фестивали, журки и концерти, музика во живо на Школка во парк... Се пиеше вино и пиво, во парк или на клупи пред да се влезе во диско!

Со неа се разбирате без зборови. Поглед е доволен. Пријателки сте цела вечност, барем вам така ви изгледа...

Прво хаос со затворени граници, потоа средување на моите документи за легализирање на престојот во Бразил, па новогодишни и божиќни празници, зима во Македонија, ризично за патување, ама си реков за Велигден мора да сум дома во Скопје. Арно ама, Велигден помина, а јас сум уште во Бразил, откажани летови, па нови рестрикции и на крај, како цреша на шлагот, мојот тест за Корона позитивен. Шок, солзи и паника кога ли јас ќе стигнам дома?

Да бидеме искрени: Не е лесно да бидеш мајка на мали деца – проблемите што некому му се чинат како мали, нам ни тежат на грбот. Често повозрасните знаат да кажат: „Мали деца-мали проблеми... Што толку се измачивте вие, чекајте да видите...“ Но дали е тоа така? Дали тоа што сум мајка на мали деца значи дека проблемите што јас ги имам се помали од оние што имаат поголеми деца?

Духови, душите на покојните, оние кои одамна заминале на оној свет, но се враќаат меѓу живите... Kако сенка, како енергија, на сон или некое чудно претчувство дека некој или нешто постојано те надгледува и следи...

Моментите кога другите зборуваат за тоа колку многу ги нервираат нивните родители, а вие подголтнувате со некоја горчина во устата и тежина во срцето, како планина...

Доаѓа лето, а со него и летниот распуст. Иако годинава немавме традиционална училишна настава, сепак учениците со душа чекаат да се тргнат од пред монитор или можеби не. Од играње на видеоигри во мрежа, комуникација на социјални мрежи, следење видеа на Youtube, следење на интернет портали...

Родена сум во Белград, сум живеела во Охрид, Радовиш и во Скопје, а татко ми по потекло е од дојранско. Тоа што сум шетала насекаде од една страна значи дека знам по нешто за сите, а кога ќе видиш и ништо не ми е јасно во целост.

Кога најголема грижа ни беше да не нѐ фати соседот додека му „крадеме“ зелени сливи од дрвото од неговиот двор чии гранки нависнале кон улицата...

Да најдам некој прекрасен, убав, згоден, паметен. Да биде чесен и воспитан, ама и образован. И по можност да биде од добро семејство и солидно да заработува. Да е близок со семејството, ама не премногу...

Светот чекори во 21-от век, брз технолошки напредок, чуда се случуваат на полето на медицината и секако летнавме во вселената и човекот стапна на Месечинита, НО, едно големо но, сѐ уште страдаме од двојните стандарди, дискриминирачки принципи и застарени и неосновани верувања кои уште повеќе ја заоструваат и онака дебелата црта меѓу машкиот и женскиот пол, или , како многумина сѐ уште велат, посилниот и понежниот пол.

Се сеќавате кога сé што посакувавте можевте да нацртате со еден шарен фломастер и да си замислувате дека го имате? Тоа е убавината на детската искреност и наивност...

Од сите шолји за кафе дома, убави, неубави, скапи и евтини, тебе ти е мерак да си пиеш од таа една. Малку избледена, малку потчукната, поткршена од забот на времето. Ама ете, кафето во неа ти е најслатко, најубаво. Таа си е твојата шолја...

Јас на 15: Ќе излезам. Не знам каде и не знам со кого. Аман, до кога ќе ме прашувате, како во затвор да сум. Што, морам да се вратам до полноќ? Одвај чекам да наполнам 18 и да си терам по мои правила. Преку глава сте ми...

Ако и вие, како и јас, сте растени со баба, тогаш и вие поголемиот дел од детството сте го поминале со гаќичките или маицата наопаку, бидејќи, како што велат нашите сакани старици, тоа ќе нѐ спаси од зли очи, од уроци.

Многумина не можеа да им го разберат начинот на функционирање, но сите имаа ист заклучок – вие сте исти во лудилото.

Баба ми многу сакаше албуми со слики. Сакаше да си ги купува, да си ги подредува, да си запишува текст под нив или на задната страна од секоја фотка. „Одмор, Јадран, Лето 1975“...

„Не јадам кога сум гладна, наместо тоа мијам чинии, им помагам на децата со учењето, чистам. Немам време за кафе со другарките, затоа што ако отидам чувствувам вина, мислам дека сум себична...“