Оние што изгубиле родител шетаат како без екстремитет и со половина срце

Моментите кога другите зборуваат за тоа колку многу ги нервираат нивните родители, а вие подголтнувате со некоја горчина во устата и тежина во срцето, како планина.

Моментите кога ви се случува нешто толку лошо, што првиот инстинкт ви е да му заѕвоните на родителот и да му раскажете за лошиот ден што сте го имале. Само неколку секунди подоцна сфаќате дека тоа не е возможно. Нив повеќе ги нема.

Моментот кога се случува нешто толку убаво, радосни сте, некаква топлина ви го обзема телото и повторно се јавува тој првичен инстинкт – да ја споделите веста со најдрагиот, а тој повеќе не е помеѓу живите.

Најтешките денови во календарот… годишнината од смртта. Роденденот. Вашиот. Неговиот или нејзиниот. Нивната годишнина од венчавката. Сите можни празници кога неговото или нејзиното омилено столче останува празно. На масата се нивните омилени јадења. Се наздравува во нивен спомен со нивните омилени пијалаци. Попусто. Нив повеќе ги нема.

Моментот кога после толку многу години, телефонскиот број кој им припаѓал сега е даден на нов корисник и тој се приклучува на Viber. И ви стигнува порака дека „Тато е активен“. За момент се штрекнувате, делува нереално. Во следниот момент ви текнува. Вие немате сила да го избришете телефонскиот број. Ниту пораките, ниту пак сликите. Сè стои онака како пред моментот кога тој си заминал. Не сакате ниту да забришете прашинка, не сакате да допрете ништо. За да не ја отежните и онака вознемирувачката состојба.

Моментот кога нешто толку едноставно ќе ви го врати споменот на родителот. Нејзиниот парфем. Неговата омилена песна која случајно оди на ТВ. Некоја шега што тој ја раскажувал. „Не, не ја кажа така смешно како татко ми“. Си водите монолог во главата самите со себеси и дијалог кога сакате да си поразговарате со личноста што ја нема. Само што и тој дијалог се сведува на монолог. Нема одговор. Слуша ли некој? Ме гледаш ли? Ти недостасувам ли како ти на мене?

Моментот кога во некој гест или изговорен збор или некоја гримаса ќе го видите ликот на родителот што ви починал во своето дете … и ќе си помислите колку многу потсетува на него или неа. Па ќе се затворите во бањата скришум и ќе ја удавите сета тага во солзи.

Потсетникот за сето она што не успеале да го дочекаат и да го видат. Како матуриравте. Како дипломиравте. Како најдовте работа. Како уплативте стан. Како стапивте во брак. Како се породивте со првото дете… како прославивте годишнини од бракот.

И одеднаш, потсетникот за сето она што го имавте додека беа покрај вас. Како научивте да возите велосипед. Како пишувавте домашни задачи до доцна во ноќта. Како научивте да правите кифлички. Како безуспешно се обидовте да смените гума на автомобилот. Па сè заврши со смеење.

И тогаш сфаќате. Требало повеќе. Повеќе разговори. Повеќе смеење. Па и повеќе кавги, и тоа е еден вид на разговор, кој подоцна ќе заврши со смирување. Повеќе прегратки. Повеќе заеднички слики. Повеќе ручеци. Повеќе пораки. Повеќе од сè. Затоа што времето е бесценето. Времето лета. И не се враќа назад. А не се враќаат ниту тие.

За сите што изгубиле родител, што шетаат наоколу како без една нога, како без една рака, за сите коишто дишат со грутка во грлото и пресечено срце… не станува полесно. Не забораваш. Само учиш некако да живееш со тоа. И ќе плачеш до денот додека не го испуштиш последниот здив.

Содржината и ставовите изразени во авторските текстови и колумни претставуваат лични ставови на авторот и не мора нужно да ги одразуваат ставовите на редакцијата на порталот CRNOBELO.com

©CRNOBELO.com Забрането преземање и копирање. Крадењето на авторски текстови е казниво со закон.

(О)Милена | Црнобело