Од личност од која најмалку очекував го добив најубавиот комплимент....

Проблем ми беше сосетката што не ни ја враќаше топката ако падне кај неа во двор и симпатијата кој не ме забележуваше.

Скопските лета отсекогаш биле топли, да не речам пеколни, па во тие денови, кога Охрид и Претор беа далеку спасот го наоѓавме на езерцето Треска, совршено место за разладување и уживање на Скопјани во 90-тите. Мајка ми често со носталгија се сеќава на тие денови, и знае да каже, па пола Скопје на езерце научи да плива.

Мое си е детето, тоа е мое дете, ти немој да ми кажуваш за МОЕ дете! Ова е реченица која постојано ја слушам од познати и искрено ми е дојдено преку глава...

„Те молам, може ли да ми направиш услуга, само да потпишеш, нема да има никакви проблеми, знаеш крв сме“... Доаѓа со вакво барање кај братучед му, а овој пак душа од човек, плус на „своја крв“ мора да се помогне, па му потпишува да му биде жирант на кредитот.

„Еден ден, кога годините ќе почнат да ви го крадат детството, тргнете едно негово делче во некое скриено катче и сочувајте го. Немојте да дозволите да падне во заборав, бидејќи тоа ќе остане ваше најголемо богатство.“, се сеќавате ли на воведот од албумот со сликички и споменар Сара Кеј?

Ќе речете се срамам од тоа што сопругот го работел. Не, од што да се срамам? Од тоа што мојата диплома служеше како украс, а сопругот со чистење стакла успеваше да нè прехрани? Од чесна работа и труд нема срам...

За секоја мајка нејзиното дете е најубаво. Без разлика дали е слабо или е дебело. Нема мајка што не се грижи дали нејзиното дете јаде, што јаде и колку јаде, а обвинувањата дека не внимавала - болат.

„Сè уште ти. Секогаш ќе бидеш ти.“ „Сама и изгубена, таа стана силна.“ „Тој доби дијагноза, ние се венчавме.“

Го сакам Скопје, мојот роден град, неговиот стар шарм, а почнувам полека да се вљубувам и во неговото ново руво, малите улици, старата чаршија, таму, барем за мене, е душата на мојот град, ги сакам прошетките на кеј, мирисот на липите, секој агол од паркот, да талкам по тезгите на пазарче, да купувам цвеќе од тетката на Партизанска, наутро во недела во Соборна … навистина го сакам моето Скопје!

„Еј во близина сме ќе поминеме на кафе!“ – реченицата од која стравува секоја мајка на мали деца. Кога некој ќе ми се јави и ќе ми ја каже таа реченица, ме фаќа паника. Од каде да почнам? Што да средам прво? Леле, што ќе речат - хаос ми е дома?

Приказните од типот „свекрви и снаи“ се стари колку времето. Ретки се случаите кога свекрвите и снаите добро се сложуваат, а почести се оние кога една зад друга си говорат зад грб.

Гостинки доаѓаат на крстарење со замисла да ги намамат мажите од екипажот и да им се закануваат со пријава за малтретирање, па наместо тоа добиваат бесплатен луксуз – љубовни скандали и опасни флертови од времето кога работев на брод.   

Секое лето иста песна: „Каде на одмор?“ , „Ќе одите некаде?“ , кога ќе одговорам: „Не“ луѓето ме гледаат чудно, небаре правам невиден грев со тоа што не сум во можност да си дозволам да одам на одмор, небаре сум згрешила нешто и сум под нивното „ниво“...

Јас не сум забавниот родител, не сум таа што си игра со децата, што ги забавува. Јас не градам замоци од песок, не знам да играм фудбал, не поминувам време во игра со нив... Тогаш каков родител сум?

Доаѓаше на работа со сочни исповеди од типот „Леле, една голема што сум ја растресол, ѝ ги кренав нозете и од што ѝ беа долги мислам го оштетив кровот од автомобилот“. Верувале или не, некогаш дури и фотографија ќе ни покажеше од некоја од неговите „блиските пријателки“.

Оставете нè да дишеме... Како што ние не ве прашуваме зошто подраснатиот корен не сте го офарбале 3 месеци, ниту за тоа што кога и да се видиме немате тема за разговор друга освен тоа кога на детето му протекло нос и колку ви дошла сметка за струја, така и вие не нè прашувајте кога и дали ќе се мажиме.

Многупати кога сум рекла за некоја жена дека е убава, за возврат сум добила поглед полн чудење или во најлош случај – презир. Да, разбирам дека убавината е субјективна работа...