И Бог ѝ даде на жената веѓи. Не беше задоволна, ги исчупка и си нацрта нови. И Бог ѝ даде на жената нокти. Не беше задоволна, си стави вештачки...

Беше одамна времето кога првпат искусив возење со воз. Се сеќавам на релацијата. Скопје – Зелениково и мислев, ех колку далеку ќе патувам...каков ли воз ќе стигне....  Тогашниот воз го паметам низ магла, но знам дека за дете од 6 години беше доживување.

Не се сеќавам убаво на мојата баба Марика Василева (родена Димковска) од Велес. Починала во 1991 година кога јас сум имал само 6 години. Некако како низ магла ми се појавуваат некои слики од неа, контури од нејзиното лице, од нејзината бела како снег коса, од кроткиот чекор, нежниот допир, галењето. А тука се и фотографиите да потсетат...

Како „тазе” другарка која се омажи прва и чија свадба беше жива радост за девериците (другарките, се разбира), така бев и првата која чекаше бебе. А тоа беше возбуда на која ѝ немаше крај. Во групата на Вибер постојано се чекаа слики од ултразвук, па од каде ќе купиш креветче, идеи за онлајн продавници за слатки парчиња облека, машко ли ќе биде, девојче ли ќе имаме прво во друштво и слични работи кои измамуваа безброј муабети до доцните ноќни часови…

Нема да има ниту еден дек кога нема да посакуваш да можеш да ѝ го слушнеш гласот или да ѝ побараш совет само уште еднаш. Нема да има момент кога нема да жалиш за секој миг кога си го избегнала нејзиниот повик или не си отишла да ја посетиш, само затоа што си била презафатена.

Откако станав мајка ја доживеав најголемата среќа, но истовремено ги почувствував и најголемите падови, што само по себе е контрадикторно. Понекогаш се гледам себеси во огледало и не можам да си поверувам што гледам: подочници, брчки, замор... Се прашувам како ли издржувале нашите родители?

Сите имаме по некој што нè повредил во минатото, што ни го скршил срцето, ама не му посакуваме лошо – му посакуваме да најде некого што ќе го научи дека вистинската љубов не боли. Сите имаме некого за кого ни е криво што не сме можеле да бидеме таа личност што ќе го научи како изгледа да бидеш љубен, затоа што не ни дозволил/а.

Сиромашни сме за леб, сиромашни за чист воздух, сиромашни за правда. Сиромашни сме во секој поглед. А најмногу сме сиромашни во духот, сиромашни за домашно воспитување и култура...

Еднаш еден светец шетал низ природа кога минал покрај едно мало село. Една расплакана жена дошла до него и го молела да му помогне на болно детенце.

Колку родителите знаат да се постават во улога на баба и дедо без притоа да навлезат во интимниот простор на своето дете кое веќе има свое семејство? Што кога родителите несвесно се обидуваат да го растат своето внуче, како што го растеле и своето дете?

Не, не е во ред да уплатите за скромна туристичка тура, а да очекувате хотел со 5 ѕвездички, па потоа гласно да се жалите, да се карате со туристичкиот водич, да ги мрачите другите, а да ги поттикнете на негативни коментари уште неколкуте скриени негативци во туристичката тура со вас... Нели е така?

Имам 65 години и живеам сама. Двете деца, синот и ќерката, имаат свој живот далеку од овде, имаат свои деца и свои проблеми. Не им се јавувам, чекам тие да се сетат, а тоа се случува мошне ретко. Оваа година заборавија...

Денес ми е ден кога сакам да искажам благодарност за сè убаво што ми се случи во текот на денот...

Посакувам само на еден ден некој да ги причува и да може да си дозволам да бидам неодговорна. Да бидам повторно млада, безгрижна и прво да бидам жена наместо мајка? Дaли сум лоша мајка затоа што очајно ми треба одмор и понекогаш посакувам да имаше кој да ми помогне?

„Замка е огледалото” - ми говореше мојата пријателка со солзи во очите. Не ја сфаќав што зборува бидејќи тоа беше сè што ќе кажеше. И ништо повеќе. Јас ќе се насмеев, темата ќе се сменеше и така некое време.

Низ годините многу пати се дискутирало за воведување на изборни предмети во училиштата, па еве еден предлог, но не за изборен туку за задолжителен предмет – Родољубие...

Кога почина татко ми во нашиот дом се собраа неговите најблиски пријатели за да ни помогнат да го испланираме погребот. Решивме да го закопаме во друг град каде што живеевме порано, па имаше малку логистика и повеќе организација во процесот...

Секоја генерација има свои омилени слатки производи. Некои од нив оставија неизбришлив траг во сеќавањата на повозрасните генерации.