Според Zhou Zhuang, познат кинески филозоф, „среќата претставува отсуство на потрага по среќа“. Доколку сакаме ова да го примениме и во реалниот живот, одеднаш би се нашле во ситуација да мораме да направиме едно целосно трансформирање на нашите идеи и начинот на кој функционираме. 

Седам, сама, така мирна... и чудно ми е. Чудно е во денешно време да седиш и да не правиш ништо, да си сам со себе. Зошто е тоа така?  Затоа што секогаш брзаме, бркаме нешто...

Се сеќавам имав некаде шест или седум години, не се сеќавам точно, но знам дека наместо да ме однесат во градинка мене ме чуваа моите баба и дедо и можам да кажам дека имав доста напредни сфаќања и размислувања за разлика од оние кои беа на моја возраст.

Кога еден професор завршил со предавање, како и вообичаено го поставил прашањето: Има некој прашања?

Мила моја, ти благодарам за тоа што си неизоставен дел од моето секојдневие кое стана волшебно откако те запознав. Ти благодарам за сите приготверни оброци кои ги зачинуваш со насмевка...

Понекогаш ни се чини дека имаме доволно време за сè да направиме, а најчесто одлучуваме деновите да ги поминеме на социјалните мрежи. Реалноста е дека животот е прекраток за да не ги доживееме оние суштинските животни искуства.

По кратка расправија со мојот сопруг околу тоа кој ќе оди денес да пазарува, расправија за сосема неважна работа, добив писмо од негова страна – писмо наменето да се извини.

Секојдневниот опстанок нè носи во ситуации каде мора да избереме, да  научиме, да се снајдеме за едноставно на некој начин да преживееме.

Постои момент во кој сите се плашиме. Исплашени сме од нашата иднина, исплашени од помислата дека не го живееме животот кој длабоко во себе го посакуваме.

Едно младо момче барало работа како телеграфист. Открило оглас кој бил објавен во еден весник и отишло на наведената адреса.

Да… сум добивала многу мечиња, но тоа мече не беше како останатите. Беше приквечерина, а тој ме чекаше со автомобилот. Ќе излегувавме низ град...

Се сеќавам уште како се запознавме, ми доаѓа така некоја бледа слика... и беше слабичка, со кратка коса и весели очи. Јас бев она дебелкото и секогаш црвено во обравчињата.

Се разбудив во најдоброто расположение кое може некој да го има. Сонцето блештеше силно и привлекуваше со сета своја златна убавина. И јас сјаев однатре, подготвена да имам прекрасен ден.

Утрово кога се разбудив крвта ми вриеше. Моето срце гореше. Преку глава ми е од сè. Слушнав за уште една жена која останала разочарана. Доста е. Време е да престанеме да си ги заробуваме срцата.

Беше претпладне, јас бев седнат на левиот дел на каучот со тетратка во рацете и го пиев првото утринско кафе, додека од кујната продираше силен мирис на топли тостови кои мојата прабаба ги правеше за мене, иако преголем за таков третман, сепак секогаш го добивав.

Секојдневно сме опкружени со луѓе на кои би требало да им го дадеме целиот свет, но поради многуте напорни часови во општеството, едноставно забораваме.

ивотот е тежок. Понекогаш тагата е преголема, понекогаш се чувствуваме како да е крај на светот, понекогаш едноставно не наоѓаме друг начин... Сепак, реалноста е дека нештата не се така црни.

Седев со сопругот во кафуле и пиевме кафе. Тој беше млад и прекрасен и јас го обожавав...