Беше четврток, некаде после три часот, додјов од работа и знам дека уште не се ни пресоблеков пред да почнам да чепкам во кујната. Цел ден размислував за жолтата ракија која ми ја прати дедо ми, која совршено одеше со шопска салата.

Уште од самите почетоци човештвото секогаш се прашувало кое е значењето на живот, која е неговата суштина и зошто воопшто постоиме. Потрагата по одговор на овие прашања оформила многу филозофски учења и магични легенди.

Секогаш талкаме по сопствената среќа, преокупирани со своите проблеми и обврски, секогаш малку натажени, повеќе изнервирани, чекориме по патеки кои водат до нашите луди замисли.

Кога мислиме на храброст, често во главата ни се појавуваат слики на херои и хероини од големи битка, како скокаат во оган, го гледаат злото право во очи и го победуваат...

Прилично кратка, но поучна лекција од големиот руски писател Лав Толстој за момент ќе ве научи на нешто многу важно...

Најжалното нешто што може да се случи за секоја индивидуа е губењето на вербата во нештата, а секојдневно бев сведок за луѓето кои полека се откажуваа од работите само затоа што престануваа да веруваат. Честопати носеа одлуки на погрешни примероци и се водеа од погрешни заклучоци, но кој може да оди против тоа?

Како да бевме склони да ги следиме погрешните знаци во животот. Како упорно да се движевме во погрешна насока иако знаевме дека таа не е вистинската. Ние луѓето кои полека сами се доближуваме на работ на тагата и како што се доведувавме, така лесно паѓавме во неа, на наше сопствено барање.

Колку и да не забележуваме, животот околу нас, ден по ден, постојано се менува. Несвесни за таа постојана промена живееме прашувајќи се зошто сѐ е некако различно, поразлично од она што сме го знаеле претходно.

Двајца млади Индијанци се упатиле до поглаварот на племето и одлучно му рекле: „Ние се сакаме. Сакаме да ни дадеш твој благослов и да не поучиш што треба да правиме за љубовта да трае вечно.“

Малите и едноставни приказни кои претставуваат доловување на секојдневните мали и незначителни ситуации секогаш успеваат да ни ја стоплат душата и да не насмеат.

Беше полноќ, можеби и подоцна, не се сеќавам точно. Имав запалено оган близу брегот на тајно приватно место каде што можев да бидам сам.

Сите кои биле на факултет знаат колку навистина тоа е предизвик. Ако сте биле на факултет, тогаш постојат големи шанси овие мисли барем еднаш да ви се појавиле во главата...

Се сеќавате на моментот кога сте погледнале кон небото и сте го запрашале оној горе, „Зошто баш јас?”,сте помислиле дали воопшто некој слуша, ако воопшто има некој горе. Се сеќавате ли на горките солзи од вашите очи предизвикани од валканата игра на општеството?

Мудрите приказни не секогаш мора да се долги и комплицирани, честопати едноставните и кратките имаат моќна поента која ќе ве натера да се замислите што правите во животот...

Во животот се трудев да бидам рационален, секогаш во обид да пронајдам логично објаснување за она што се случува наоколу.

Кога се чувствуваме изгубени и без никаква насока, како без дирекции да плутаме сред океан на збунетост, најважните работи остануваат, а сè друго полека тоне и оди во заборав.

Разговорите во кои што се вклучуваше зборот „мора“, беа оние разговори во кои никогаш не сакав да се најдам.

Луѓето знаат да бидат злобни, понекогаш и без причина. Несвесни за своите постапки, во обид да доживеат лична сатисфакција или да привлечат внимание кон себе забораваат на останатите и за момент...