Си била еднаш една сиромашна жена која имала едно дете кое многу го сакала и ѝ било единствената утеха за нивната сиромаштија.

Знаете ли дека постојат зборови кои едноставно се врежуваат во вашата потсвест и колку и да се обидувате да најдете начин да ги избришете, тие континуирано стојат на истото место недопрени од вашите обиди?

Се сеќавате на ветувањата кои ги дававме додека бевме мали, споени малечки прсти и искрени детски зборови кои посакувате да траат засекогаш...

Минатата година, по раскинувањето со долгогодишниот партнер и долгомесечното барање на работа, се чувствував беспомошно.

Лежев на подот на среде соба, зјапав во лустерот кој висеше на ѕдиот, како тоа да беше најубавото уметничко дело кое сум го видел во животот...

Животот го живеам по свои убедувања, цврсто верувам во она што го мислам и сум сигурен во она што го правам.

Не очајувајте затоа што помина уште една есен и пристигна уште една зима... И не треба да бидете меланхолични затоа што секое лето трае сè пократко и пократко. Како времето, генерално, брзо минува.

Во себе чуваме енергија која мора да биде разумно искористена. Колку и да сме заробени во нашите сомнежи и не сакаме да ја пречекориме нашата сигурна зона...

Еднаш некаде прочитав: „Се будеше секое утро со опцијата да биде сè или било кој што ќе посака. Но, прекрасно беше што секогаш се одбираше себеси“.

Се сеќавам често наидував на моменти кога се прашував дали сѐ е во ред со мене или јас го губам сигналот со остатокот од светот...

Една од најважните работи во животот е можноста да уживаме во чувствата и да знаеме како да пронајдеме среќа во мали нешта...

Правилата според многумина постојат за да бидат прекршени. На ова можеби се согласува и Лео Бабаут, но неговите правила се неодоливи.

Понекогаш работите не можат да се поправат. Понекогаш не постои пократок пат или светлина крајот од тунелот. Некогаш мораме да се соочиме со грижата на совест, каењето, болката...

Го знаете ли она чувство кога сте нем набљудувач, како да сте заглавени во некој одвратен кошмар во кој сакате да викнете толку гласно, но гласот не ви дава и колку и да се трудите од таму произлегува само еден напор кој не вродува со плод.

Како деца сте ги обожавале, некои веројатно сè уште ги чувате, а некои ви се чиста мистерија која останала само во сеќавањата...

Постои нешто романтично во бегањето од проблемите. Тоа е една од нашите омилени приказни - херојот или хероината завршува со скршено срце или со сите соништа уништени...

Честопати знаев да се фасцинирам од издржливоста на одредени луѓе. Нивната желба да се биде над сѐ и да се победи сѐ, дрскоста да се најде силата да се стане...

Додека чекорев сигурно кон целта, изминувајќи ја патеката живот, јас се менував. Не можам да кажам дека задржав сè она што требаше и оставив сè она што не требаше...