Секоја длабока мисла во основа е многу едноставна. Но, некои од нас, несвесно или можеби со намера, ги комплицираат сопствените животи само за да изгледаат подобро во туѓите очи.

Беше сабота наутро, го пакував ранецот, подготвувајќи се за долг и опуштен викенд во викендичката на планина. Влегов во автомобилот, го завртев клучот и започна мојата авантура за полнење на батериите.

Секојдневно се препуштаме на патешествија, секојдневно одговараме за сопствените грешки и избори, секојдневно живееме за истите луѓе и се бориме за истата љубов, неуморно, ненаситно, со последните атоми сила во нашето тело.

Еден ден професорот го започнал своето предавање држејќи чаша вода. Ја подигнал за сите студенти да можат да ја видат и ги прашал:

Понекогаш сите имаме лоши денови и баш кога мислиме дека не може да стане полошо, магично, како да бараме дополнителен предизвик, нештата стануваат многу, многу полоши.

Ако сте завршиле, студирате или планирате да се запишете на факултетот кој меѓу народот е познат како електро, тогаш сигурно сте го добиле тој чуден поглед од тетката во продавницата која работи во вашето мало, како да сте радиоактивен елемент кој ќе ги загрози животите на сите во околината...

Важно е да го наштелувате умот. Но, не да го наштелувате постојано да цели и да очекува нешто или некакви резултати, напротив, треба да го ослободите од сите тие очекувања кои ве гушат...

Отсекогаш знаев да се задлабочам во сопствените мисли и да го насочам погледот во непознато место и додека другите се прашуваа каде летам толку често јас доживував слики, можеби и места за кои останатите можеа само да сонуваат.

Во животот сакав работите да бидат под моја контрола, не сакав да оставам многу на случајности и не дозволував да зависам од туѓите постапки или туѓиот труд за да го добијам она што го посакувам...

Сите велат дека љубовта боли. Дури и онаа песна која често ми се случува да ја слушам од Nazareth. Вели: „Love Hurts“. Но, дали тоа е вистина?

Кога би го вратил животот наназад како опција на паузиран филм сигурно не би допирал ништо и не би менувал ништо, само би се обидел да ја сфатам таа моја филозофија на препишување на целата вина на светот на мојот грб и барањето на туѓите неисправни постапки во моето кревко и чисто срце...

Како знаете дека сте израснале во Скопје? Што го прави овој град посебен и го издвојува од сите останати?

Беше три часот наутро, немаше на кого да се јавам, немаше со кого да зборувам. На радио одеше една тажна мелодија која ми се чинеше дека се повторува одново и одново, можеби со часови.

Дали можете да се сетите кога последен пат искрено и од сè срце сте се смееле до солзи? Веројатно ако подразмислите ќе се сетите дека последниот пат кога добро сте се насмеале бил во вашето детство.

Дојдов од предавања, ја фрлив преполната чанта на креветот, го откопчав палтото, отворив во фрижидерот за да земам ладно пиво кое го купив пред некој ден, го приклучив телевизорот и се истегнав на каучот како тоа да беше најудобното место во моментот. 

Животот на 20 години е убав и возбудлив, со сите свои позитивности, но и негативности. Мора да постои баланс нели?

Зошто кога мислев дека личностите кои ја полнеа мојата душа со најсветлите работи на овој свет ќе останат засекогаш тие некако ненамерно, повредувајќи ме заминуваа без да го кажат последниот збор. 

Луѓето зборуваа, многу често, понекогаш и кога немаа што да кажат. Во тие разговори имаше многу лага, малку вистина, многу фалба, малку докази, многу желби, малку стремеж да се остварат соништата. Еден непрестанат циклус на среќа и тага, едно вечно жалење за подобар живот.