Понекогаш се прашувам што се случува во нашата глава и зошто ги правиме работите на начинот на кој ги правиме, но секогаш кога ќе се обидам да дознаам што се случува во неа, се заплеткувам во мрежа на сопствените измешани мисли.

Отсекогаш се прашував што се случува со луѓето кои ќе добијат одредена моќ, односно со нивната драстична промена при нивното постоење. Зошто се однесуваа како примитивни суштества без мозок заслепени од новата позиција?

Ова е за жените чии животи никогаш не биле романтични приказни. За оние кои никогаш не очекувале дека на денот на својата венчавка ќе се пронајдат во тоа „живееја среќно до крајот на животот" или...

Колку што бев постар, сè помалку ме исполнуваа ситните задоволства кои животот ми ги пружаше и сè појасно ми стануваше каде треба да ги барам вистинските извори на радост и смисла...

Се будиш и сфаќаш дека не е сè онака како што си замислувал, твоите планови од вчера, денес не го виделе сонцето и очекуваниот успех сè уште не го носи твоето име. 

Секој од нас имал тешки моменти, на секого му се чинело понекогаш дека нема да успее да постигне нешто, дека нема да може да избега од тагата и болката, но лошите работи се минливи.

Сите некогаш сме се затекнале во близина на лакоми и ненаситни луѓе. Тоа се оние кои први се грабаат на шведската маса, што би се рекло, без срам и усул...

„Најдобрата работа кога си на брод е што можеш да го прошеташ целиот свет и да видиш места за кои можеш само да сонуваш.

Животот се состои од мали секојдневни поуки за кои треба да станеме свесни и да започнеме да ги применуваме, ако сакаме да бидеме среќни.

Седев на клупата во паркот и уживав во малечката птица која што „шлапкаше“ во малиот вир близу патот. Уживав во расцветаните дрва и во погледот кој го имав од паркот. Луѓето беа среќни, воздухот беше некако поинаков.

Ти верував, од првиот ден кога ја зеде мојата рака и ме поведе кон олтарот. Ме занесе таа твоја насмевка и прстенот околу раката...

Народната вели „Вистинскиот пријател се познава во неволја“. По некое непишано правило за другарување, тоа е оној кому не се двоумите да му заѕвоните во 5 сабајле, доколку ви треба неговата помош, оној кој ве видел во најдобро, но и во најлошо издание, кога сте болни, мрсулави или неутешно плачливи и кенкави по последното болно раскинување...

Во животот сме премногу силни, барем на зборови. Секогаш ги имаме вистинските реченици за нештата, но како секогаш да ни недостигаат вистинските дела за да го добиеме најдоброто од животот.

Пред некој ден излеговме на прошетка и гледавме со ќерката како возат ролери на патеката. Мојата ќерка ги гледаше грациозните девојки и едноставно не можеше да го тргне погледот од нив. Ги гледаше и не сакаше да си замине.

Многу луѓе често воопшто не успеваат да го разграничат угледот од карактерот, но факт е дека тоа се две посебни карактеристики кои ги носите со себе, целиот ваш живот.

Додека бев во основно училиште, сериозно се скарав со еден од соучениците. Заборавив за што се расправавме, но никогаш не ја заборавив лекцијата која ја научив тој ден.

Во животот честoпати игравме на сигурно, никој не можеше да го објасни тој страв од непознатото и никој не се осудуваше да зборува за феноменот наречен ризик. 

аму каде има двајца, секогаш постои можност од конфликт. Секојдневно се соочуваме со различни луѓе и едноставно невозможно е потполно и безусловно да се разбереме.