Со огромно задоволство, како кога учителка возбудено дели свидетелства, истакнувам дека најдобрата другарка е покрај мене повеќе од половина од мојот живот и оваа година славиме полнолетство на едно пријателство. Пригодно ќе ја запечатиме прославата со многу алкохол. Сепак, не се полни 18 години секој ден...

Денес повторно сте на страна, далеку од сите случувања, далеку од сите пријатели, далеку од светот и општеството.

После толку години и мене конечно ми дојде времето да го завршам средното образование. Не, премногу формално звучи...

Луѓето секогаш сакаа да знаат сѐ за другите околу нив, а скоро никој немаше намера да биде инволвиран во туѓите работи, но сепак упорно инсистираа да бидат информирани за случувањата во животите на останатите.

Некој човек пронашол јајце од орел и го ставил под кокошка на својот селски имот.

Денес е 240-от ден, очекувам твоите малечки ноџиња да го поместат моето набабрено стомаче.

Со заминувањето на баба ми и дедо ми од овој свет, чинам замина сета безусловна љубов...

Денес не зедов нова црта, така беше веќе неколку месеци со ред. Решив цртите кои беа составен дел од мојот живот да ги препуштам на некој друг и да повлекувам други црти, оние кои ги означуваа деновите дека не сум го консумирал она проклетие кое ми го уништи животот.

Тој не беше типичен и ова не е типична приказна за некого. Не е за љубов, туку е онака. Нешто што ми дојде да го запишам.

Маркетиншките реклами нѐ тераат да бркаме автомобили и облека, да работиме работи кои ги презираме, за да купиме работи кои навистина не ни се потребни.

Промени го начинот на кој се движиш, потстрижи се кратко, престани да ја слушаш таа одвратна музика, не излегувај со тие луѓе. Зошто ги облече тие искинати фармерки, зошто воопшто веруваш во тие глупости, зошто си толку различен, зарем мислиш дека си нешто посебно?

Еднаш Ѓаволот некако одлучил да го распродаде сиот свој арсенал на оружје. Уредно го наредил во витрината за секој да може да го види.

Во животот често сакав да ги знам одговорите пред да ми биде поставено прашањето и да ги разберам работите кога баш и не беше време за да бидат разбрани.

Наутро кога ми труби алармот, додека го исклучувам, само една мисла ми поминува низ главата: „Леле кога ќе се вратам дома колку добро ќе се наспијам. Одма ќе си легнам, само да дојдам дома!“

Додека растевте сигурно ви ги тестираше нервите и секогаш бевте во вечна војна за тоа кој е во право и кој треба да одговара за направената глупост.

Многупати знаевме да бидеме ладни, да се ограничуваме и оградуваме од она што го чувствуваме во моментот. Како да бевме исплашени да чувствуваме, како да се плашевме од таа емоционална зависност кон нештата.

Во еден од најтешките периоди од својот живот, творецот на книгата „Малиот принц“,Антоан де Сент-Егзипери, ја напишал својата молитва за која мал број на луѓе знаат.

Луѓето отсекогаш ги интересираше мојата приказна, не затоа што мојата приказна беше нешто кој знае што, не беше воопшто посебна, но за многумина, барем оние љубопитните беше пикантерија за разбивање на нивната секојдневна досада.