Убаво ми е на многу места низ градот. Убаво ми е во градскиот парк, особено при промената на сезоните, слушајќи ја ѕвонливата смеа на дечињата...

Беше вечер, седев на терасата и уживав во вечерно кафе со цигара, надвор врнеше и дождот правеше еден тивок, пригушен звук кој можеше да се слушне надалеку. 

Кога бевме помали, ни всадија во глава дека мора да се трудиме во свидетелството да ги имаме сите петки...

Стисни ги забите, биди силен, без разлика колку ќе те погоди животот туркај, вложи го цело тело, цел напор, цело твое битие. Издржи на притисокот, не потклекнувај, не се предавај, трчај кон целта иако си изнемоштен...

Постојат типови на луѓе кои се специјално скроени да ти го уништат денот. Мене навистина не ми е гајле какви се нивните навики кога се по дома...

Нема некој што бил студент, а не ја искусил, дури и оние кои се обидувале да ја избегнат, порано или подоцна се соочиле со нејзината подваријанта која носи различно име, а ги има истите карактеристики. Зборвувам за оној период кога повеќе преферирате да ви падне клавир...

Се раѓаш без да бидеш свесен за тоа. Доаѓаш во светот и уште пред да знаеш што ти се случува кислородот насилно навлегува во твоите дишни патишта. Без да знаеш зошто ја чувствуваш првата болка во твоите гради, светот те пречекува за првпат учејќи те дека тука работите не се совршени, а што знаеш ти тогаш?

Ретко кој не доживеал момент кога се почувствувал како вистински неуспех. Чувствувате како ништо да не ви оди од рака, како целиот ваш...

Еве еден момент од детството на која без подзаборавила, а е смешно-тажен и бизарен истовремено: одењето на бајачка...

Беше типично утро во вторник, истата рутина наутро, со кафе во рака листав утрински програми на телевизија, чекајќи да дојде времето за да одам на работа. Немаше ништо специфично, само истото досадно повторување.

Еве го најупотребуваниот збор во македонското секојдневие, зборот кој сите го мразиме, зборот кој се правиме дека го презираме...

Се будиме секое утро, час покасно или можеби час порано. Трчаме низ домот трудејќи се да оставиме што е можно помал неред, а да стигнеме да направиме сè пред да се јурнеме низ вратата како стампедо кон нашите обврски.

„Леле колешке ама си се здебелила, што така, па не беше ти волкава“. Зборови упатени наместо поздрав од извесна госпоѓица...

До пред неколку децении не било природно жената да има своја работа, туку да седи дома, да води сметка за децата и домот. Впрочем, за сè што мажот не сака да се интересира... А, по некои правила, сопругот одел на работа, а дома одморал.

Да му е срам и незгодно на човек да отиде во тератана или на фитнес! Да му е срам и арам!

Јас често сонувам, понекогаш и со отворени очи, иако додека растев мајка ми знаеше да ми каже да не верувам во светот толку многу и дека сите краеви не мора да значи дека ќе бидат среќни...

Сигурно се разбуди денес и се втруна во секојдневните обврски, можеби со побрзо темпо од вчера. Сигурно ги отвори очите мислејќи на сè она што те чека во текот на наредните 24 часа, а можеби и повеќе, додека да оствариш повторна средба со твојата мека перница.

Сите ние тргнуваме по најразлични патеки за да ги оствариме соништата кои сме ги замислиле додека сè уште не сме знаеле што всушност претставува светот. Секој од нас на сопствен начин, секој од нас со свои методи. Сите ние сме пешаци кои сакаат да ја остварат својата цел...