Годините минуваат брзо, но луѓето се менуваат побрзо, уште една сурова вистина која ја научив при мојот пробив во светот на возрасните. Таа промена многумина ја сфаќаа како онаа природната која навистина треба да се случи и дозволуваа да исчезнат, постоејќи како една сенка на она што е веќе видено.

Сите ние сме поврзани. Сите сме човечки суштества со душа преполна победи и порази. Секој од нас има свое лично искуство во животот и секој има свој пат.

Им завидувам на луѓето кои велат Од едното уво ми влегува, од другото ми излегува. Сакам да ја знам тајната на сите оние кои упорно...

Сеќавањата за добрите луѓе кои си заминуваат од овој свет по некое време избледуваат. Остануваат само клучните датуми кога се присетуваме на нив и ги споменуваме со насмевка.

Додека ги навлекувам дебелите чорапи на нозе, го наметнувам палтото над дебелиот џемпер и со неверување гледам низ прозор, низ глава ми прелетуваат оние моменти кога те пцуев затоа што во автобусот нема клима, зошто морам да се потам по пластичните седишта, зошто чекам во пошта на +50 наместо да сум на плажа со коктел...

Денес врне, утрото е тмурно и има магла насекаде. Луѓето брзаат да ја фатат најблиската стреа и да се спасат од изненадниот дожд кој зафати утринава. 

Празник е, неработен ден. Се прашувам дали работи големиот супермаркет во трговскиот блиску до нас. Секако дека работи. Како воопшто би можел...

Ние Македонците како исклучително музички талентиран и распеан народ можеме да се пофалиме со добра музика. Беа тоа добри...

Понекогаш си мислам дека ние луѓето сме многу лакоми, лакоми да зграбиме што е можно повеќе од животот кога станува збор за материјалното, притоа пропуштајќи ја можноста да живееме еден среќен живот полн со други нешта кои вредат многу повеќе.

Живееше еднаш еден многу импулсивен и избувлив човек кој во многу ситуации не можеше да го контролира своето однесување.

Мажите кои ги сакаат и почитуваат своите сопруги обично од другите мажи се дефинирани како „папучари“. Многу од нив се срамат од таа титула, но не би требало.

Ова е за пријателите со кои ќе остарам. За луѓето кои се покрај мене од почетокот и за луѓето кои докажале дека ќе останат до крај.

Не знаеш сине со каква радост те дочекавме на овој свет. Беше стаклена студена зима, а тој ден...

Се сеќавам како да беше денес, како да ги гледам малите прсти свиени во поза за ветување пред очиве кога дадовме завет дека едниот ќе го чува грбот на другиот, ветивме дека тоа ќе трае засекогаш, ветивме и многу повеќе од тоа. 

Ако во текот на вашето студирање сте живееле во еден од студентските домови, тогаш може да се каже дека сте биле во интервалот на животот кој се движи од најлошо до можеби најдобро...

Ако денес единствениот начин да ги задржите децата мирни е да им дадете да играат на таблет или мобилен телефон, порано нештата беа сосема поинакви.

Секое лице, има своја опачина. Секоја паричка има две страни. Во светот опседнат со најновиот iPhone, модни трендови кои диктираат проѕирни чизмички за оваа сезона, скапи парфеми, луксузни станови опремени со персиски килими, бесни автомобили, рачни часовници колку 12 просечни плати, постои и тој – обичниот човек.

Имам 7 години. Цврсто го држам дедо ми за рака додека ја преминуваме улицата накитена со колона автомобили...