Ова е тоа време од годината, кога без оглед на возраста се чувствуваш како да имаш 7 годинки и се радуваш на сите светилки и украси низ градот...

Денес се разбудив сам како и сите други денови претходно, како секој момент после вашето заминување. За појадок скршив две јајца и ги матев со виљушката во омилениот сад, мила мамо, за појадок можев тоа да го направам. За ручек ќе смислам нешто.

Во времето кога јас бев малечка, немаше никаков срам да се носи нешто од постарите братчиња и сестрички. Напротив, тоа доаѓаше некако...

Повторно истиот звук на алармот и една душа која полека спие во својата постела. Повторно ново утро и сите мисли кои надоаѓаат со будењето, како крвожедни зверки, за да нè потсетат на сите обврски кои нè очекуваат тој ден. 

Беше петок попладне, немав желба да излезам надвор и да уживам во прекрасното зајдисонце, стоев на терасата и чкртав нешто на празните бели листови кои беа оставени на масата. Во главата ми се вртеа разни мисли, летав далеку и бев видно отсутен од реалноста...

Ги пакував книгите и се местев да ја напуштам лабораторијата на факултетот, од долгото испишување равенки заборавив на времето. Беше петок, девет часот навечер, време кога сите нормални би се спремале да излезат, додека оние кои мораа да работат брзаа да стигнат дома за да одморат...

Заминете навреме, од вашата куќа, дури и ако во неа нема никој, од досадната забава, од пропаднатата врска и лошите навики.

Знаете, Фејсбук е едно шаренило од глупости, тривијални вести, „фејк“ патики од Али Експрес и платени политички реклами.

Не знам зошто започнувам нова приказна, кога секоја нова реченица згаснува со пламенот на шкорчето. Кибрит по кибрит, стапче по стапче, не знам колку ми беше забавно, но ми беше полесно да се доискажам, можеби светлото го запираше овој тажен декември и ме враќаше во прегратките на топлиот и сончев јуни.

Од неколкуте жени кои оставиле трага во мојот живот, професорката по македонски јазик во средно училиште е една од оние силни женски ликови...

Ти дозволив да ми земеш сѐ, а потоа животот те зеде од мене. Прва реченица во мојот отворен тефтер, како тажна мелодија на изгубените души.

Ме разбуди звукот на апратите кои беа приклучени близу инфузијата која беше закачена за раката на баба ми...

Професор по јазик се качил на кајче. Свртувајќи се кон морепловецот, самозадоволно го прашал: „Дали некогаш си учел?“

Мрзливи движења во креветот, непотегливите раце уморно се креваат нагоре, а очите ја примаат светлината на денот. Црвсто застанување на моите две нозе и отурнување од креветот, два три чекори и едно мрзливо протегање, занес од хармонијата на утрото, помешано со звукот на надворешните збиднувања.

Со нашето постоење, работите постојано се менуваат и она што вчера било прифатливо, денес е сосема погрешно или обратно...

Луѓето околу тебе честопати не го гледаат трудот кој го вложуваш секојдневно и мислат дека сите успеси кои ги остваруваш доаѓаат туку така, само поради тоа што се поврзани со твоето име...

Ја гледам твојата слика тука покрај креветот, се смееш со сите брчки на твоето лице, ја чувствувам таа среќа која излегува од твоите очи, тој живот, толку беше полн со живот. Но, ја гледам и таа црна лента во левиот долен агол која ми го пара срцето.

Баба ми беше чудесна жена. Нежна и истовремено силна, таа за мене беше олицетворение на најголемиот борец...