Остани скромен. Никој никого не учи во животот. Можеш да го кажеш она што го знаеш ако си прашан, пред тоа - никој нема ни да те слушне....

За сите вас кои секојдневно страдате. За оние чија болка никогаш не попушта. Оние кои плачат за да можат да заспијат. Ама, кои знаат дека има надеж во насмевката...

Ретко си одам дома, во родниот град, најчесто поради многуте обврски на факултет, но секогаш кога ќе си отидам поминувам доста време со фамилијата. Најмногу со моите братучеди кои се помали од мене, бидејќи мајка ми се омажила многу млада, кога нивните родители уште биле деца.

Македонецот има некоја неодолива желба да си го пика носот секаде. Да ѕирне во дворот на комшијата. Зелена ли е таму тревата и дали...

Додека расчистував низ собата, наидов на една црна кутија од чевли на која пишуваше: „Ова е приватна сопственост, не допирај!”.

Се зачудив кога една пријателка ми кажа дека е загрижена за изборот на одделенски наставник на нејзината ќеркичка...

 „Ти никогаш не можеше да ме разбереш, ниту во она што го зборувам, ниту во она што го правам, затоа што беше малечок и сето тоа ти делуваше нелогично. Јас тоа многу добро го знаев, бидејќи ми беше пренесено од дедо ти, како што тој умееше да каже „Каде што сега ти минуваш, јас одамна сум поминал” и да се насмее со една блескава насмевка под тие засукани мустаќи.

Ми рекоа – не сте еден за друг, нема ова да трае долго. Тврдоглав како некое магаре одбивав да поверувам. Целиот свет беше мој...

Се сеќаваш на првиот школски ден, седевме во иста клупа. Ми зборуваше за твјот нов прибор со шарени боички, за твојот ранец со Бетмен, па се скаравме за тоа кој ранец е подобар, бидејќи мојот беше со Супермен, уште тогаш бевме тврдоглави.

„Погледни го, луѓето одат на работа, а тој сега се прибира дома, пијаничиште, наркоманиште, го запусти целиот углед на неговата фамилија. Забележа дека секој ден кај нив дома доаѓа една девојка? Сигурно е трудна, не сакаат ништо да кажат, ама чувствувам ќе има свадба. Неспособниот бил...

Сме прочитале безбројни статии посветени на Скопје. Липите на Партизанска, романтиката на Ленинова, фурната во Чаир...

Имам 25 години и изместен биоритам на јадење и спиење. Буден сум додека сите спијат, си легнувам додека...

Еволуиравме во нација на која не ѝ е гајле за ништо. Дали од мрза, страв или срам, едноставно немаме никакви ставови или не сакаме...

Беше петок, навидум обичен ден во кој ништо ново не би се случило. Седев на клупата и во ракавиците држев топол чај од кој излегуваше пареа поради температурната разлика помеѓу површината на чајот и атмосферскиот воздух.

Еден месец пред венчавката, пред сите тие пораки на благодарност и среќа и подготвувањето на брачните завети, во рацете држев позитивен тест за бременост.

Најтешко ми е да одговорам на прашањето колку девојки си имал. Мразам кога ми го поставуваат. Не ги броев, беа неважна статистика...

Учи да имаш петки, за да се запишеш на факултет. Учи за 10-ки, да имаш висок просек, па да запишеш магистратура. Дипломирај, магистрирај, вработи се, омажи се/ожени се.

Животот не е лесен и понекогаш ни треба да пронајдеме дополнителна мотивација однатре за да продолжиме понатаму. А, понекогаш потребно е и да се сетиме на овие мудри пораки кои секогаш треба да ги имаме...