Прерано си замина - Како да продолжам да живеам сега без тебе?

Ја гледам твојата слика тука покрај креветот, се смееш со сите брчки на твоето лице, ја чувствувам таа среќа која излегува од твоите очи, тој живот, толку беше полн со живот. Но, ја гледам и таа црна лента во левиот долен агол која ми го пара срцето.

Лежам сама на свилена постела прашувајќи се како ќе го живеам животот без тебе, како ќе поминат сите тие ноќи кога ти нема да бидеш тука да ме прегрнеш и да ми кажеш дека сè ќе биде во ред. Кој ќе ме поправи кога ќе се скршам?

Се справуваме, добро сме, но децата сè почесто прашуваат за тебе, што да им кажам, како да им го скршам срцето и да им објаснам дека тоа твое службено патување е всушност по скалилата до рајот. Како да им кажам дека нема да се вратиш?

Би дала сѐ, дури и сопствениот живот само за да можеш да го облееш со светлина овој темен дом.

Сите ми велат ќе помине, сите се околу мене и ми помагаат, кој колку може и твоите и моите, зацрнети сме, зацрнети со тоа твое прерано заминување.

Додека ми навираат солзи во очите често се прашувам, зошто баш него Боже, што згрешивме?

Нема одговор, ниту твојата слика не враќа на моите прашања, често ми се случува да заспијам гушкајќи ја.

Малиот ќе дојде и ќе ми рече „Ќе се врати мамо, ете скоро ќе помине тој месец дена, тато ќе дојде.  Ќе ме носи во Дизниленд, ми рече дека заедно ќе направиме куќарка на дрво, пак ќе бидеме тим, јас ти и бато.

Немој да тагуваш, тој ми рече додека него го нема, обврската за семејството останува на поголемиот син, јас можеби имам само шест годинки, но ќе се грижам за тебе и за бато додека тој ги спакува своите куфери за назад. Не тагувај“.

Не можам да го гледам, се гушам од солзи, како да му кажам дека нема да ја почувствува твојата топлина, дека нема да ги дочека матурите, дипломските, и свадбите во твојата прегратка. Ми се крши срцето на парчиња.

Што ќе правиме ние без твојата неизмерна љубов?

Ми велат помни го по спомените, убавите спомени. Но, зарем можат спомените да го заменат твоето присуство, твојот говор и начинот на кој ти знаеше да се справиш со проблемите?

Посети ме навечер, иако сите мислат дека сум луда. Кажи ми во сонот дека сè ќе биде во ред, дека ќе успеам да ја истерам оваа тешка борба, оваа сурова игра на животот. Охрабри ме како што секогаш го правеше тоа. Скокотни ме и штипни ме за да си мислам дека тоа е вистинско. Натерај ме да верувам дека таму сме заедно, иако тоа не е доволно. 

Лажат кога велат дека времето ги лечи сите рани, оваа никогаш нема да зарасне. Без тебе јас не сум целосна, ние сме некомплетни. Јас ќе бидам вечно осудена да бидам младата вдовица која копнее по нејзината љубов која згаснала прерано.

©CRNOBELO.com Забрането преземање и копирање. Крадењето на авторски текстови е казниво со закон.

Н. Буџак | Црнобело