Еј другар, знаеш... Многупати  размислував да го направам ова, но едноставно немав доволно храброст.

Не сум мала. Одамна пораснав и ја почувствував горчината на светот, суровоста и неправдата. Сепак, во лош ден како оној вчера или пак некој што со сигурност ќе го доживеам некој ден од утре па натаму, длабоко некаде ми одѕвонува гласот на дедо ми...

Не можам јас тоа, леле ме боли грбот, леле што ќе правиме, шефот ми е ужасен, работата напорна, домашните обврски тешки, детето бесно, сѐ е црно, ќе не убие комета...

оменти кога животот е груб и неправеден. Моменти кои ја тестираат нашата сила и навидум ја намалуваат нашата надеж. Она кога нашата самоконтрола одлучува да нѐ издаде, но во последен момент го фрла белото знаменце, онаму каде што му е местото.

Ако времето е дождливо и сиво градскиот парк во Скопје е празен, а јас па го сакам дури и таков. Некако има посебна магија, мирен, празен, некако мој.

Секогаш се прашував зошто каде и да одевме, мајка ми излегуваше последна од домот и постојано ја чекавме. Мислев дека ова е затоа што ѝ треба многу време да се подготви – облече, нашминка и сл.

Мојата другарка се ближи кон 30-тата година од животот. Живее сама, заработува доволно за да се издржува себеси, па дури и да им помага на родителите. Колку што таа е независна, толку се зависни нејзините родители. Од неа...

Колку блиску, а колку далечни се всушност ’90-тите ќе разберете после овие неколку фотки...

Пред многу години, мајка ми реши да се стави на строга диета. Се сеќавам дека јадеше зелени јаболка како да ќе нема утре. Веројатно затоа денес не може ниту да помириса јаболко...

Фала му на Бога за редовните систематски прегледи организирани од работа. Не можам да набројам колку многу луѓе познавам што благодарение на нив откриле некој здравствен проблем, од нешто „занемарливо“ до битно и животозагрозувачко...

За конечно да видам нешто на ТВ што ќе ме насмее. Затоа што тоа е еден од ретко добрите проекти во Македонија...

„Мамо, те молам, може ли да спијам вечер кај баба?“ Денес во возот слушнав едно детенце како ја прашува мајка си, но додека да се завртам да го видам детенцето кое со една реченица ме врати во минатото и ми ги насолзи очите, веќе се беа симнале на станицата.

„Седам на онкологија, ја погледнувам девојката до мене, не ја симнува насмевката од лицето додека зборува со другарка ѝ по телефон и се препираат каде ќе одат и дали ќе одат, ако ѝ е добро по хемотерапијата. Таа до неа му ги решава домашните задачи на своето дете по телефон неможејќи да биде во тој момент дома до него...“

Секогаш знае да ги каже вистинските зборови. Секогаш ме тера да бидам потолерантна кон другите. Ме учи да го гледам доброто во луѓето и да верувам дека намерите им се искрени.

Професорот сакал да се пошегува со своите ученици за време на едно предавање, но и да им даде мудра поука.

Паранојата ми е вклучена на најсилно. Нервозата и стресот веќе си го земаат данокот секојдневно. Што од измислени, што од реални приказни. Што од луѓето кои сè уште упорно те убедуваат дека вирусот не постои...

Мајки, дали некогаш се чувствувате како да ви недостасува сопругот? Дури и кога е до вас, седи со вас, го гледате секој ден, спие покрај вас, но сепак, некако се чувствувате дека ви недостига...?

Честопати знаеме да бидеме носталгични за детството и безгрижните времиња кои за жал денешните деца и млади ги немаат.