Една мала, поучна приказна за (не)пријателството драги луѓе. Ноќта како татко ми почина, мајка ми, помеѓу другите луѓе, му заѕвонила и на еден од најдобрите пријатели на татко ми. Тој не ѝ кренал. Не дојде ниту на погребот...

Ќе дојде еден таков, каков што чекаше цел живот. Ќе те прегрнува толку силно чиниш коските ти пукаат.

Автобуска станица. Повозрасна жена со сериозен тон му се обраќа на внучето додека го бара мобилниот телефон во својата чанта.

За оние луѓе кои се откажаа од многу работи во најубавите години од животот за да учат како да спасуваат туѓи животи.

Еј, драга. Облечи ги кратките шорцеви. Да, знам, знам. Ти се гледа целулитот. Но, на кој му е гајле?

Како што растеме, се чини дека сите ги забораваме детските навики кои некогаш ни беа најсреќните моменти...

Бидете внимателни кому ги кажувате своите проблеми. Кому ја подарувате својата доверба. Од кого чекате искреност, разбирање поддршка. Бидејќи луѓето денес во најголем процент се зли. Половина од нив ќе ве сожалуваат и озборуваат зад грб...

Браво за наставниците кои не се откажаа од предизвикот и се грижеа за квалитетно образование и кога не знаеја дали платата ќе им остане иста, за учениците кои не се однесуваа како на распуст, родителите кои им беа како учители, па дури и за оние кои им го завршија училиштето на децата – денес, на 10-ти јуни, сите заслужуваат признание за успехот со новиот предизвик – онлајн школување.

Кога си болен, тогаш сфаќаш кој те сака. Звучи клише, но е најголемата вистина на сите времиња. И бев болна и тогаш сфатив дека некои луѓе сакаат повистински, поискрено, повеќе од сите други.

Татковците и ќерките имаат посебна врска и никој друг не може да ја замени улогата на татко. Уште од самиот почеток, тој дава пример за тоа како другите мажи треба да ја третираат неговата ќерка во иднина...

Не може да се научи ништо во животот без да се доживее неуспех. Не може да се смените без да почувствувате болка. И покрај нашите очекувања животот често пати умее да биде суров и неправеден...

Признавам, не беше сјаен животот пред пандемијата. Проблеми, стресови, бесови. Сметки, кредити, недоразбирања со колегите, биро натрупано со предмети и работни задачи. Лоши шефови. Молиш Бога да дојде петок. А викендот летнува како сон. За миг...

Ги почитувавме правилата. Не се собиравме по станови. Не правевме никакви забави. Не одевме по викендички. Не прескокнуваме огради за да играме карти навечер до доцна со соседите...

Кој одлучи дека жената може да го освои светот само доколку носи соодветни чевли? И што ќе се случи ако ѝ дадете на жената погрешни чевли? Можеби мислите дека таа нема воопшто да ги облече? Или пак дека ќе ги соблече на првата кривина, жалејќи се на нивната неудобност...

Татко ми почина. Боледуваше од рак на бели дробови нешто повеќе од една година. Што сè не направивме. Што лек не му дадовме. Ја издржа хемотерапијата на нога. Сам одеше и сам се враќаше од терапијата. На вработените од онкологија не им се веруваше...

Неодамна прочитав текст каде жена од Македонија се исповеда дека го фатила сопругот на неверство. И тоа не ме зачуди. Но, она што ме зачуди беа коментарите под текстот каде голем дел од жените ја советуваа да си молчи и да не го остава сопругот.

Решив да го напишам ова писмо до моето идно јас. Сакам да бидам сигурна дека еден ден ќе успеам да ги прочитам сите овие нешта, дури и доколку ме нападне склероза или сенилна деменција...

Таа ги проверува неговите пораки, повици и мејлови кога тој не гледа. Ја мириса кошулата. Бара било какви траги, за да го оправда својот сомнеж...