Една недела без татко ми… како да поминале 5 минути од една и цела вечност од друга страна

Татко ми почина. Боледуваше од рак на бели дробови нешто повеќе од една година. Што сè не направивме. Што лек не му дадовме. 

Ја издржа хемотерапијата на нога. Сам одеше и сам се враќаше од терапијата. На вработените од онкологија не им се веруваше. Нам не ни се веруваше. На почетокот го заобиколија речиси сите ужасни несакани ефекти од зрачење. Како давеници за сламка се држевме за таа мала ронка надеж дека можеби сè ќе биде во ред на крајот.

Нашата семејна приказна немаше среќен крај. Не издржа душичката. И покрај сите напори да му олесниме колку што може повеќе, татко ми почина во ужасни болки. Во агонија. Не сакаше да ме види последните неколку денови кога му беше најтешко. Почина во прегратките на мајка ми.

И покрај тоа што инсистирав да дојдам, мајка ми рече дека строго забранил, дека не сакал да го гледам таков. Да ми остане во убав спомен, а не беспомошен, уништен. Дури и во најголемата болка, татко ми се грижеше за мојата. Како да сум мало дете. А јас сум возрасна.

Ништо не може да ве подготви за смртта на родител. Дури и сознанието за една страшна дијагноза како неговата. Свесни сте за епилогот, но некое мало делче во вас, таа ронка надеж којашто ја храневме во душата нè подлажуваше дека можеби ќе се спаси.

„Ќути, се спаси“, беше само еден од многуте коментари замотани во еден вид на утешни зборови по неговата смрт. Не би рекла. Ќе се спасеше доколку оздравеше. Не се спаси.

„Сега е на подобро место, каде што нема болка“. Не знаеме каде е. Никој не знае каде е. И дали има или нема болки таму каде што е сега. Ако воопшто е некаде.

„Нека му е лесна земјата“. Земјата воопшто не ми се виде лесна, напротив. Тешка и црна, го покри татко ми и се збогувавме засекогаш. При самата помисла на сето тоа ми доаѓа да врескам, гневот во мене расте, а прашањето „зошто, зошто, зошто баш татко ми?“ ми останува неодговорено.

Не ги обвинувам луѓето што ми ги кажаа сите овие работи. Знам дека ги мислеа со најдобра намера. Навистина, не знаеш што да кажеш. Збунет си, шокиран, во неверување. Во тебе се мешаат бесот и тагата. Не знаат што да кажат тие. Не знам што да кажам ниту јас.

Последниот разговор со татко ми по телефон беше една недела пред да почине. Одвај имаше сила да зборува. Ме побара и ме праша дали почнавме да одиме на работа. Реков, сè уште не. – „И подобро“, ми рече. „Никогаш да не се нервираш за работата. Никој нема да ти каже фала“. И ми спушти.

Тоа е животната лекција драги луѓе. Колку и да звучи безначајно, тоа е аманетот што ми го остави татко ми.

Тој си ги искина нервите на работното место. Се нервираше за упикувачи, за неспособни и корумпирани. За шефови кои се изживуваа врз него и колегите. За тие години во коишто го деградираа, го маргинализираа, го казнуваа… со последниот ден, до последниот миг.

Затоа што никогаш не се изјасни дека е за некого. Слично како и вицот – не дискриминираше никого. Секој нов авторитет, онака како што се менуваа на смени, го мразеше подеднакво.

Затоа и страдаше. Тоа и го разболе. Тоа и го уништи. Сета неправда која ја „јадеме“ секојдневно во државата. Татко ми беше во 2 војни. Буквално изгина за оваа држава. И ова е благодарноста што ја доби. На 57 да изгледаш како старец од 87. Па кога некој ќе ме праша – „од што бе вака?“ одговорот е тој – од државата е вака.

Од системот е вака. Ете така. И ако се сакате себеси и семејството никогаш да не дозволите да се нервирате за работата. И за државата. 

Нека ви одѕвонат неговите зборови – да не се нервираш за работата. Никој нема да ти каже фала.

Постои ли начин да се подготвиш за смртта на родител, дури и кога ќе ти кажат страшна дијагноза? Не постои. И да имаш 13 и 33 и 53, па макар и 73, болката ќе биде подеднакво иста.

Без оглед на возраста на родителот, секогаш ќе има нешто што не си успеал да му го кажеш. Секогаш ќе те јаде грижата на совест – дали направивме сè што можевме? Дали се гледавме доволно? Зошто не зборувавме почесто и повеќе? Зошто не се гушкавме повеќе? Зошто не сме се фотографирале почесто? Зошто не сум му кажувала секој ден колку многу го сакам? Требало да му кажувам по 5, по 10 пати...додека не му досади да го слуша тоа...и тогаш уште неколкупати повторно.

Добив неверојатно многу пораки по мојата објава за смртта на татко ми. Од непознати луѓе, луѓе кои ја искусиле таа болка со својата мајка, татко, сестра или брат.

Луѓе на кои исто како и нам, ракот им ги однел најмилите. И согласни сме, болката не се намалува. Ние можеби растеме поголеми околу неа. Таа останува иста во нас или полека се зголемува со секој изминат ден. Но, не исчезнува.

Не исчезнува ниту тагата. Мислам дека еден дел од мене засекогаш ќе остане вечно тажен. Макар и ако доживеам 80. Ќе нема ден да не ми недостига татко ми.

Чувајте си ги своите. Чувајте ги саканите. Животот е навистина само миг. Не знаеш кога ќе ти се излизгаат низ прстите. И ќе те остават со празни раце.

Светол нека ти е патот тато, каде и да си сега. Една недела без тебе… како да поминале 5 минути од една и цела вечност од друга страна…

©CRNOBELO.com Забрането преземање и копирање. Крадењето на авторски текстови е казниво со закон.

Автор: (О)Милена | Црнобелo