Ова работењево од дома е реално шоу – станав пештерски човек. Работам во полулежечка поза. Неправилно. Знам. Ме боли грбот...

Се обидовме ли да ја исклучиме 2020 година од струја и повторно да ја вклучиме за да се ресетира сето лудило кое нè опкружува периодов? Конечно сфативме – корона вирусот не е играчка, не е шега. Уште да сфатат оние кои влегуваат во државата и притоа кријат...

Живеам на Партизанска. За првпат во животот дома слушаме песна на птици наместо мотори. Мојата 2 годишна ќерка го забележа ова уште првиот ден кога отворивме прозор откако почна состојбата со корона вирусот: „Мамо, пеат, пеат птиците на дрвото“.

Во нашата земја е воведена вонредна состојба во наредните 30 дена, и додека некои паничат, други ја сфатија поентата на случувањата во светот - време е планетата Земја малку да здивне од нас, а за тоа време ние да ги научиме вистинските вредности и работите да продолжат потоа да се одвиваат нормално. 

Во неволја секогаш е добро кога имаш некој стабилен, некој кој смирено гледа на работите и промислено ги изнесува ставовите.

Веројатно многупати досега сте се нашле во ситуација во којашто едноставно блескате од среќа и задоволство и сакате да го споделите ова чувство со целиот свет. Но, како одговор добивате само поглед попреку и неодобрување...

Чуден некој народ сме ние Македонците. Прво побаравме да се затворат градинките и училиштата по примерот на Албанија. И се донесе токму таков заклучок. Потоа панично реагиравме – а кој ќе ни ги чува децата...

Кога си во болница тие се оние кои ти даваат крилја, кога не ти е до летање, тие се оние кои те убедуваат да ѝ веруваш на медицината...

Сите вие кои не пропуштате можност за да ѝ кажете дека не е добра мајка...

Ја имам мојата мајка покрај себе и тоа е привилегија. Среќа. И на 14, и на 34, и се надевам дека и на 54 години, сè уште ќе ја имам мама покрај себе, бидејќи без оглед на возраста „мама“ е единствениот збор којшто не старее...

Македонската поезија несомнено изобилува со прекрасни песни и поеми. Еден од нив, мајсторот на занаетот на ковањето на зборови, Блаже Конески, дал свој опис за „Убавите жени“...

Можам да проценам личности по многу работи. По начинот на кој возат. По начинот на кој гледаат низ прозорецот без всушност навистина да видат нешто. Возејќи со во возот кон дома, гледав низ прозорецот, слушав албум од Битлси и плачев – липав.

Имам 36-годишен другар кој нема сериозна девојка неколку години. Имаше долга врска која пропадна и оттогаш не најде некоја која му го задржа вниманието или му го освои срцето...

Живеете сосема обичен, нормален живот. Работа, дома, семејство, сопруг, деца, дом. Ручеци, чистење, средување, купување, стандардните проблеми од типот на задоцнета рата за кредитот, понекоја неплатена сметка...

„Нема да простам. Ќе помнам!“ - рече таа. „Прости“, ја замоли ангелот. „Прости, така ќе ти биде полесно.“

Постојат жени кои не паѓаат на комплименти и убави зборови. Постојат жени кои веруваат во факти.

Ако мажена жена изгледа добро и покрај годините кои веќе не се толку малку – треба да му пружите рака на нејзиниот сопруг. И да го погледнете во очи со восхит. Тоа е негова заслуга.

Среќа е да се има покрив над главата. Среќа е да се стави јадење на масата. Среќата значи да го вкусите првото утринско кафе, топло, вкусно и мераклиско во 5 минути тишина само за себе...