Ајде заедно да заборавиме на ова сега, за момент, два, три. Ајде да зборуваме за нас, какви сме, бестрашни, подготвени на сè, лукави откачени сонувачи. Ајде да се држиме малку заедно, како што некогаш постојано го правевме тоа...

Доаѓа тежок животен предизвик, ти си ментално силна, се справуваш одлично – браво.

Еден ден ќе сфатиш дека постојат луѓе коишто никогаш нема да те изневерат. Но, претходно ќе мораш да испиеш многу, многу солзи предизвикани од луѓето коишто на еден или друг начин те изневериле...

Ден 32 во домашна изолација. Излегувам само до продавница и до аптека на неколку денови за да го купам најнеопходното. Верувам, како и многумина други, дека никогаш не сме се соочиле со ваква ситуација досега. Да седиме дома, додека силно нè бодрат дека на овој начин го спасуваме светот...

Секоја професија има своја тежина. Но, се чини дека во ова време-невреме на пандемија некои професии носат многу повеќе на својот грб отколку останатите. Оставени сме на милоста на продавачите. Маргинализирани, ранливи групи чиј лик не го забележувате, чиј глас не го паметите...

Секој историски период си има свои обележја, а тоа не се само важните настани што се случиле тогаш. Овде спаѓаат и навиките и културата на луѓето, но и разните предмети што ги користеле сите.

Секој ден ни изгледа идентичен на претходниот. Се чувствуваме како актерот во „Денот на мрмотот“ којшто го преживува истиот ден одново и одново. Сепак, дури и домашниот карантин има некоја позитивна страна и убавина...

На Фејсбук кружи поучна приказна која ја испраќа вистинската порака во време на корона.

Не сакам да си поверувам на очите, не сакам да верувам дека вие постоите во мојата држава, не сакам да верувам дека вие постоите на лицето на земјата.

Со текот на времето сфаќаш декако некако се смири. Се стиша. Се промени. Другите можеби не забележуваат. Но, ти знаеш...

И ќе биде болно во животот, ќе има ден кога ќе изгубиш некого, кога ќе изгубиш здравје, кога ќе помислиш дека веќе ништо не може да те собере.

Животот е тежок во моментов. Знам. Сите минуваме низ истите битки. Воопшто не е така како што замислувавме дека ќе биде.

Стив Џобс, основачот на Apple почина во својата 56-та година од животот од рак на панкреасот. Во моментот на неговата смрт во 2011 година, богатството на Џобс беше проценето на 11 милијарди долари. Да се потсетиме на неговите последни зборови кои ги остави за светот...

Кога ќе дојдат тешки времиња, треба да застанеш, да се смириш, да почекаш да поминат. Да се вратиш на основните работи, да успориш...

Изгледа ќе нѐ биде... Затоа што вирално споделуваме хуманитарни акции, а не политички препукувања. Затоа што во ова мрачно време сфативме дека сите сме едно.

Историјата ќе го памети денот кога светот запре. И авионите не полетаа од пистите. И осамените паркирани автомобили на улиците И возовите кои престанаа да крстосуваат...

Носевме ламбади како мали. Имавме шнолички со цветчиња во косите и јас ќе ти ја дадев мојата розова, а ти мене твојата сина за да носевме двете една таква, една таква...

Можеби сте осамени. Веројатно ви доаѓа на моменти да вреснете. Сакате да излезете на воздух. Да одите на училиште и на работа. Да ги прошетате децата во паркот...