Како што изминува секој ден сфаќаш дека животот ти поставува неизбежна стапица...

Носталгија…. многу присутна, интересна, но малку истражувана емоција. Нема кој не ја доживеал, освен најмалите, децата...

Татко ми отсекогаш велеше дека пријателството лесно се стекнува, но тешко се одржува. И секојдневно во главата си ги повторував тие зборови, бидејќи едноставно израснав со радоста во нашата куќа кога ќе дојдеа неговите пријатели.

Најважната работа која може да ја направите за себе е да останете доследни на својот став и мисла, дури и тогаш кога можеби знаете дека не сте сосема во право...

Во светот постојат луѓе и места од кои може многу да се научи. Постојат и цивилизации недопрени од злобата на секојдневието, кои во себе носат приказни за човечноста, онаква каква што ние не сме ја знаеле.

Сите луѓе на светот имаат една заедничка желба – да бидат сакани. Но, со цел да се постигне тоа, прво треба да научиме да се сакаме себеси.

Ако сте биле од оние кои секојдневно дежурале кај флиперницата на тетката во малото и секојдневно сте очекувале џепарлак од вашите родители кој со задоволство го трошевте на жетони, тогаш сигурно ви е јасно за што станува збор...

Ммм, од далеку го чувствувам мирисот на пржени мекици. Знам дека ме чека и бело овчо сирење или џем од сливи со нив. За неа мојата посета е празник, а таа за мене е жив спомен на моите корени.

Дали како дете сте сакале да бидете астронаути кога ќе пораснете, пејачи или инженери, дали сте сакале да го промените светот?

Беше убав сончев ден, кога кај нас на работа се појави убава и насмеана девојка. Се претстави дека тоа е нова колешка, дека има искуство со работата и нема да има проблем да се вклопи.

Уште еден крај на работната недела, доста напорна работна недела, петок попладне. Брзав кон блиската пекара во центар со желба сè да изедам поради гладот кој продираше до мојот стомак.

Некој универзитетски професор сакал да се распраша за зенот и смирениот начин на живот, па отишол кај јапонскиот учител Нан-ин...

Понекогаш можеме да се најдеме во ситуации кои ни предизвикуваат болка. Дали станува збор за место, личности, работа или некакви навики, не е важно. Се навикнуваме на болката и ја прифаќаме предвидливоста на работите.

Јован веќе долго време седел на еден стол во кујната и пишувал. Домашната работа одамна си ја имаше завршено.

Погледнете околу себе. Колку среќни лица можете да забележите? Колку од нив се насмеани или покажуваат некои други знаци на среќа?

Те сакам на мој начин. Посебен и единствен. Дури и тогаш кога ќе те расплачам, запомни дека те сакам...

Малечко девојче држело две јаболка во рацете. Мајката дошла до неа и со насмевка ја прашала: „Душичке, ќе ми дадеш едно јаболко?“

Кога минатото се реди пред твоите изморени очи, толку што повеќе не можеш да видиш пред тебе...