Кога икате - некој ве озборува, а ако ве чеша окото - ќе видите некого... Кои се народните верувања во вашиот крај, кои ви ги пренеле вашите мајки и баби?

Најдете работа што ќе ви донесе радост и не ѝ робувајте. „Посакував да работам повеќе“ не е нешто што ќе биде напишано на вашиот гроб.

„Животот со личноста што ја сакаш не е таков како што сите си мислат. Не стануваш рано наутро за да појадувате во кревет заедно. Не се прегрнувате во кревет додека да заспиете секоја ноќ. Тоа значи да се расправаш за едноставни работи...

Кога самотијата не ти е осаменост, туку потреба за баланс, тогаш и најголемите турбуленции најлесно се поднесуваат...

Скопје го сакам најмногу заради спомените и среќните мигови поминати во него и оние кои ги живеам во моментов. Градот веројатно не го прави неговиот изглед, загадениот воздух и запоседнатите тротоари од автомобили. Градот го прават за мене убав токму сеќавањата и миговите кои се дел од нашето секојдневие.

Во мое време, пред околу 30 години, детските песни беа невини и искрени, се пееше за првата симпатија, за другарството, се пееше за учителките и градот убав, а пред сè се пееше од срце и љубов за децата.

Македонската жена од руралните краишта е таа која часови и часови поминувала над разбојот за да ги создава овие уметнички дела, скроени и везени до најситниот детаљ. Жените ги изработувале носиите од почетокот до крај, почнувајќи со предењето на суровините и бојосувањето на преѓата. Македонските носии се гордост македонска, зарем не?

Немаше паметни телефони, туку само фиксни, се играше со џамлии, пластелин, топка, се јадеше маст и леб, се испраќаа честитки за Нова година... Погледнете ги фотографиите кои ќе ве навратат назад во детството и ќе ви го стоплат срцето.

Во манастирот Свети Никита на Скопска Црна Гора верникот застанува со лицето накај олтарот. Се прекрстува, прави круг и се поклонува свртен кон олтарот. И тоа го повторува трипати. Кога ќе заврши последниот круг ја кажува молитвата „Оче наш“, а потоа си ја кажува својата желба или мака.

Понекогаш замислувам како со отворање на очите ќе се најдам сред криенка. Некои од нив знаеја добро да се кријат, се пентереа насекаде, но останатите беа лесна мета за откривање со исклучок на ситната Ангела која можеше да се пикне и во глувчешка дупка. Кои спомени веднаш ме враќаат во детството и би сакал повторно да ги проживеам?

Џеват, Александра Пилева, Сакине, Игор Узунов и Сања Лефкова се само дел од пејачите кои кариерата ја започнаа со М2 продукција. Во продолжение прочитајте каде се денес и што работат...

Првиот љубовен состанок многу често е чуден – чувствуваме напнатост, не знаеме дали ќе „кликнеме“ со тој што ќе излеземе, се прашуваме за што ќе разговараме и дали ќе ни тргне муабетот или ќе има непријатна тишина. А тука се и чудните прашања кои многумина ги добиваат, па, збунето гледаат и не знаат како да одговорат или како да се однесуваат во тој момент.

„Иако се дојдени во луксузен хотел, има гости кои оставаат хаос во нивните соби, па собарките едвај успеваат да го средат нередот, а за тоа мора да им се наплати дополнително. Неколкупати месечно има соба со расфрлена тоалетна хартија, со ќебе постелено на под, а врз него поставени чинии и остатоци од храна – како да се на пикник во парк, а не во хотел“, раскажува дечкото од рецепција за CRNOBELO.com директно од хотелот во една европска метропола каде работи.

Пред неколку вечери, нешто пред полноќ, се возев во градски автобус, минувајќи ги празните улици на градот.

Секогаш имав интересни желби за тоа како сакам да ми изгледа тортата, па најчесто моите дома искористувајќи ја сета нивната креативност и намирници успеваа некако да ги задоволат моите критериуми, наместо да купуваат торти од битолските слаткарници. Можеби некогаш тоа беше повеќе импровизација, но секогаш гостите нè прашуваа од каде ни е порачана тортата. Тоа за нас беше голем комплимент којшто ни кажуваше дека нè сме лоши во украсувањето на тортите.

Љубов и приватно, но и на театарската сцена. Кои македонски актерки биле и сѐ уште се во брак со свој колега? Никоја нема да ја заборави љубовта на Шенка и Ѓорѓи Колозови, зарем не?

Се сеќавам на времето кога со баба ми правевме зимница. Есен, веќе почнуваше да доаѓа оној ладен период од годината. Ќе го запалевме огништето со неколку дрвца којшто мојот дедо ги исцепил и ќе седневме покрај него уште во раните утрински часови. Муабетевме покрај него со часови, додека ги печевме црвените пиперки купени од првите селани на пазарот. Кршевме од ѓевречето, уживајќи во моментот, слушајќи го горењето на дрвцата и мирисајќи го чадот од пиперките што се печеа.

Освен „Златна Бубамара на популарноста“, која има традиција долга 26 години, многу од манифестациите и фестивалите кои беа синоним за успех, но и гламур, денес не постојат. А многу би сакале да се вратат пак.