Во една земја каде имало војна, владеел страшен и лош крал. Еден ден, на своите заробеници им дал можност да одберат како сакаат да умрат. Ги затворил во една просторија во која на едната страна имало чета од стрелци, а на другата страна...

Се сеќавате ли како мали кога си шепотевте зборчиња и се кикотевте или кога трчавте по улица криејќи се или се фаќавте за ограда, дрво, облека, само за да ја погодите бојата?

Може ли да замислите дека се наоѓате на некој врв каде од височина го гледате градот, вие сте над сè и над сите? Сигурно во мислите веќе ви дојде слика како стоите на врвот на Водно, на пример, а Скопје се простира пред вас.

Додека растевме сè беше поинтересно, пошарено, повкусно. Посебно тешки беа одлуките кое овошје ни е омилено, кое колаче да го каснеме денес, а кое да го оставиме за утре...

Ти благодарам за секоја променета пелена, тогаш кога не знаев ниту како се викам, ниту пак кој си ти. Ти благодарам што никогаш не се откажа од мене, дури и кога бев тешко болна. Ти благодарам и за секоја играчка која ми ја купи.

Еден трговец седел на масата во својата отмена продавница и ги набљудувал минувачите. Едно девојче се приближило и го залепило носето на излогот.

Сите ние бевме деца, водевме сопствени битки, го чувствувавме крајот на светот заради изгубената опрема за физичко, случајно оставениот чадор под клупата или пак заради сознанието дека не сме поканети на роденденот на нашиот другар од класот.

Секој си прави планови, има желби и идеи како да ги оствари, но не секогаш успева во тоа. Колку пати ви се случило да ви потонат сите бродови, да имате лош период и баш ништо да не ви оди?

Добро позната реченица која многу години по ред го започнуваше секое детско патешествие во шарениот свет на Зоки Поки...

Младо момче, кое било дел од африканско племе, видно луто и растажено му пришло на својот дедо и му раскажало како едно друго детенце било неправедно кон него...

Еден ден, кога годините ќе почнат да ви го крадат детството, тргнете едно негово делче во некое скриено катче и сочувајте го.

Вообичаено читаме правила, цитати и совети како да успееме во животот. Овде од еден сосем поинаков агол е поставено друго гледиште на успехот наспроти неуспехот.

Свесна дека нејзиното девојче прерасна во зрела девојка, таа упорно се труди да ми го олесни најнепредвидливиот пат во животот - љубовниот.

Оние кои биле млади  во 70-тите години сигурно се сеќаваат на работните акции низ Југославија. Долгите патувања , дружења, забави во возовите...

Третата деценија од животот е страшно мудра. Како што ѝ се приближувам, сè повеќе им се посветувам на мудростите. И тоа на оние кои само мојот мозок ги заклучува, а не на оние добро познати клишеа...

Дваесет и четири годишно момче гледајќи низ прозорот од возот во кој се возел, наеднаш извикал: „Татооо, гледаааај, дрвото се враќа наназад“!

Можеби звучи како патетично клише, но обидете се да си го замислите денот без вашата мајка. Невозможно, нели? И додека сте во секојдневна гужва, во постојана трка со времето, среќата, успехот и љубовта...

Животот не е црно-бела приказна, тој е склоп од милион сиви нијанси. И не секогаш е фантастичен, само треба да научиме како да го гледаме од позитивниот агол...