Кога оставаш некого свесен си дека ќе ти биде тешко, освен ако не си го зел здраво за готово. Зарем не ти се стегна срцето во градите кога за последен пат ми ја стегна раката? Зарем не ти се стегнаа зениците кога за последен пат ме погледна знаејќи дека е последен?

Среќата е релативна работа во животот на секој човек, односно избор кој го правиме или не го правиме секој ден, до крајот на нашето постоење.

Беше адреналински тип, од оние девојки што знаат да те смират во моментите на лудило со неочекувана авантура од која ти бегаат мислите, раштракани во мозокот.

Уште една болка замина во заборав, заборав на болките кој е сместен во скриено место на моето срце.

Постојат личности кои се среќаваат во погрешно време, а се оние вистинските. Таквите кога ќе се разделат, не тагуваат, бидејќи знаат дека ќе се најдат повторно, некогаш.

Моите ташни кои се наредени во мојот плакар, тие се мојот живот, мојата приказна. Во секоја од нив се крие посебна тајна скриена од љубопитните погледи на околината. Во нив е спакувано моето секојдневие кое го потиснува минатото на дното.

Обожавам да читам романтични новели и навистина би било прекрасно ако работите завршуваа со реченицата: „и си живееја среќно до крајот на животот...”.

Дали некој ќе ти прости доколку го нагазиш на чевелот и го направиш со кал? Секако дека да, бидејќи луѓето простуваат грешки, но дали би ти простил...

Мудрата приказна за орелот која веќе со генерации се пренесува од колено на колено е стара речиси исто колку што е стара и оваа моќна птица...

Едно детенце тргнало во прошетка со својот дедо низ градот во кој живеел. Откако поминале неколку чекори, слушнале како еден муштерија му се жали на чевларот...

Постојат девојки кои не се задоволуваат со трошки, мило ми е што се запознавме, една од тие девојки сум јас. Не се задоволувам со нешто, сакам сè, но не сум алчна за љубов, ќе ми дадеш сè, а јас ќе ти дадам слобода.

Секој има некој на Земјата поради кој се чувствува како да е на небото. Ете така правиш ти да се чувствувам кога сум со тебе, ти си таа моја причина која ме крева до седмо небо и ми дава крилjа полека да се спуштам на Земја држејќи ја мојата рака.

Не, навистина, дали заборавија или со текот на времето станаа премногу срамежливи? Дали веќе треба да заборавиме на запознавањето во живо и да преминеме на запознавање преку социјалните мрежи?

Ми доаѓа да вриснам: „Стоп!", кога позната песна случајно ќе ми го попречи ритамот на срцето. Не само која било песна, туку некоја од оние твоите.

Често се водиме по нечии правила, моментални трендови, наметнати размислувања. Она што треба да го направиме е да се прифатиме себеси и да се отвориме кон другите за да ги ослободиме сите потиснати мисли и чувства и да бидеме вистински среќни.

Безброј пати те замислував пред мене иако беше далеку. Безброј пати сум визуелизирала лажен допир на твојата рака како се истегнува кон мојот врат и ме гали под десното уво толку нежнo...

Нема потреба да бидеме совршени, бидејќи штом ќе започнеме да ги засакуваме своите несовршености само така ќе станеме поголема инспирација за луѓето во нашата околина, но и за себе...

Сакам да најдам некој со искра во очите, изгаснат пожар во срцето. Сакам да најдам некој што без зборови ќе ми кажува дека ме сака. Сакам да најдам некој што ќе ме третира како да не сум негова, што ќе ме освојува секој ден, одново и одново.