„Вратата од собата на мојот син тинејџер постојано е затворена - неговиот свет има ѕидови за мене и боли“

Невидлива сум за него, осаменичко е чувството за имате дете тинејџер... Поминаа три дена откако сме имале разговор што не бил само логистички: „Треба ли превоз утре?“, „Во колку завршува тренингот?“... И боли!

Вчера влегов дома и не слушнав ништо. Апсолутна тишина. Синот ми беше дома — ранецот фрлен на столчето го потврдуваше тоа, но немаше никаков знак на живот. Никаков поздрав.

Нема чекори. Нема музика што трешти зад затворена врата.

Се сеќавам кога истото тоа ходниче одекнуваше со: „Мамо! Мамо! МАМО!“ штом ќе го завртев клучот во бравата.

Кога мали нозе ќе потрчаа кон мене, а приказните излегуваа од него уште пред да ги оставам торбите.

Сега имам поинаква реалност.

Стоев на подножјето од скалите и почувствував бран на осаменост како ме обзема. Бев физички сама многу пати во животот, но постои нешто посебно изолирачко во тоа да се чувствуваш емотивно сам додека делиш простор со тинејџери што ги сакаш повеќе од сè.

Кога синот ми беше помал, неговата врата постојано беше отворена – постојана покана. Неговиот свет беше достапен, проѕирен.

Ги знаев неговите пријатели, неговите стравови, неговите соништа. Знаев дека диносаурусите ги замени интересот за вселената, па потоа спортот.

Знаев кои песни го тераа да игра и по кое домашно плачеше.

Сега неговата врата постојано е затворена.

Границата е јасна. Неговиот свет сега има ѕидови, а јас често сум однадвор.

Поминаа три дена откако сме имале разговор што не бил само логистички: „Треба ли превоз утре?“, „Во колку завршува тренингот?“, „Ја прати ли апликацијата за на факултет?“

Нашите интеракции станаа трансакциски, сведени на суштинските обврски за управување со заедничкиот животен простор.

Деновите на спонтани мисли и чувства изгледаат како артефакти од некој друг живот.

Синоќа, направив тестенини - неговото омилено јадење. Излезе од собата доволно долго за да си наполни чинија, рече „Фала“ и повторно исчезна.

Искрено го мислеше тоа, не е неблагодарен. Само што неговиот фокус, неговиот живот, сега е претежно на некое друго место.

Седев сама на нашата кујнска маса, прелистував стари фотографии на телефонот – фотографии од насмеаното дете што некогаш не можеше да дочека да ми раскаже како му поминал денот.

Знам дека ова е нормално. Знам дека е здраво. Знам дека ова е токму она што треба да се случува додека гради идентитет одделен од мојот.

Главата ми го разбира развојниот процес и неопходноста од оваа дистанца. Но, срцето ми ја чувствува празнината како физичка болка.

Осаменоста на родителството со тинејџери не е само заради нивното физичко отсуство, туку поради тоа што гледаш како ги процесираат своите најголеми моменти со некој друг.

Тоа е чувството кога си „понижен“ и од доверлив пријател стануваш обичен набљудувач. Тоа е кога знаеш дека се мачат со нешто, но чекаш покана за помош што можеби никогаш нема да дојде.

Вчера, ги возев син ми и неговиот пријател на тренинг. Бев невидлива на возачкото седиште додека тие зборуваа за една забава, љубовни драми, избори за факултет - сите важни работи што се случуваат во неговиот живот, а кои со мене не ги споделил.

Ги фатив миговите на моето дете низ тој разговор, верзии од него што ретко ги гледам во последно време.

Тешко е да се зборува за ова со други родители. Родителите на тинејџери изгледа како да се повлекле.

Не сакаме да зборуваме за проблемите или колку може да биде тешко да се биде родител во оваа фаза. Или звучи како навлегување во нивната приватност, или е премногу болно.

Некои денови, стојам во продавница, зјапам во кутиите со житарки, прашувајќи се кои сега му се омилени. Кога престанав да знам? Кога тој ментален список со неговите желби што го одржував стана застарен?

Вечерва, тропнав на неговата врата со чинија колачиња.

Погледна од компјутерот, изненаден. Петнаесет драгоцени минути ми дозволи да седам на работ од неговиот кревет додека зборуваше за некој проект со кодирање што го возбудуваше.

Не беше длабок, емотивен разговор каков што понекогаш посакувам, но беше поврзување. Мал прозорец што се отвори накратко пред повторно да се затвори.

Учам дека родителството на тинејџери значи да ги прифатиш тие моменти кога ќе се појават — неочекуваниот разговор во автомобилот, средбата во кујна доцна навечер, реткото барање за совет.

Учам да бидам подготвена без да сум нападна, достапна без да го гушам.

Утре, неговата врата веројатно пак ќе остане затворена. Нашите разговори веројатно ќе се вратат на функционален минимум.

Осаменоста повторно ќе се врати, ќе се навлече врз мене како познат товар.

Но, ќе се сеќавам на тие петнаесет минути. Ќе се држам до сознанието дека зад таа затворена врата, тој сè уште е таму — моето дете, кое се претвора во своја личност.

И понекогаш, кога најмалку очекувам, сè уште ми дозволува да му се приближам.

Ова е парадоксот на родителството со тинејџери: тие се истовремено присутни и отсутни, наши и не-наши. Повеќе сме осамени со нив, отколку што некогаш сме биле без нив.

И покрај сè, не би ја заменила оваа осамена сезона за ништо. Затоа што овие тивки ходници, овие затворени врати, овие кратки погледи во нивниот свет што се менува - се знаци дека правиме токму она што треба: Го одгледуваме нашето дете да може да постои без нас.

Дури и ако тоа значи дека понекогаш и ние постоиме без нив, додека сè уште живеат под нашиот покрив.

Извор