Во позадина одеше некоја акустична верзија на новите песни на Ед Ширан, се сеќавам дека имав извадено албуми со фотографии. Заедно со таа меланхолија создадена од сијаличките на елката и текстот на феноменалната музика на Британецот, трепереше мојата душа. Кинев фотографии, стари, со личност која веќе не е дел од мојот живот. Не сум се почувствувал така живо многу одамна.