„Го оставив сопругот бидејќи со него се чувствував како самохрана мајка“

„Го оставив за многу причини, но најмногу бидејќи никогаш не ги подготви децата за училиште, ниту се погрижил што ќе јадат, никогаш не ми кажал дека ме цени и најважно му беше неговото време, никогаш моето“.

Еднаш, додека уште бевме во брак, поранешниот сопруг ме праша дали сум во ред.

Го прашав зошто и ми рече: „Си ги миеш рацете веќе пет минути‘.

Ја исклучив чешмата и си ги избришав рацете чувствувајќи се уморно од тоа што ми се чинеше дека сум самохрана мајка во брак.

Се разведов поради тоа.

Мислев на сите работи што требаше да ги правам тој ден и пробував да најдам начин сама да ги завршам обврските, па веројатно сум се изгубила во мислите додека ги миев рацете.

Требаше да го носам детето на лекар, а требаше и да му се јавам на заболекарот за да закажам преглед.

Требаше д одговорам на најмалку осум итни мејлови на работа.

Требаше да испратам некоја пратка во пошта пред да одам на работа.

Ранецот на едното дете се скина им у требаше нов, а и тоалетната ни беше при крај, па требаше да купам.

Листата со обврски што си ја правев во глава само се зголемуваше. Како што ќе завршев со едно нешто, се појавуваа четири нови.

Не беше ни 6 часот наутро, а јас веќе го чувствував товарот од обврските што ме чекаат.

Поранешниот сопруг пробуваше да ми зборува, но не можев да му обрнам внимание.

Бев во брак, но сепак мој беше товарот за грижата за децата и домот.

Бев самохрана мајка во брак.

„Само кажи ми што треба да правам“, ми велеше сопругот. „Не знам ако не ми кажеш!“

Се венчав со него бидејќи беше паметен и способен маж.

Менаџираше неколку вработени и секојдневно се справуваше со распореди и обврски на работа.

Но, таа интелигенција не ја носеше дома, каде што ни се децата.

Не дека јас знаев што треба да правам, и јас првпат бев родител.

Не ми текнуваше на сон колку ужинки, шишиња, пелени и марамчиња треба да испратам со децата во градинка.

Се консултирав со воспитувачките, па дознав. Но, мојот сопруг не го правеше тоа.

Верував и се надевав дека и тој ќе се ангажира. Но, тој си мислеше дека јас ќе ги завршам сите обврски.

И ги завршував…

Додека поранешниот сопруг си уживаше пред телевизорот, јас заборавав да јадам. Немав време за вежбање.

Заспивав веднаш штом си легнев, но никогаш не се будев одморена.

Постојано бев под стрес дека сум заборавила или пропуштила нешто, а дури и кога пробував да се релаксирам, не можев да престанам да се грижам за многуте работи што можам да ги правам.

Не ми беше лесно под невидливиот ментален товар.

Па, го напуштив бившиот сопруг.

Го оставив за многу причини, но најмногу бидејќи никогаш не ги подготви децата за училиште, ниту се погрижил што ќе јадат, никогаш не ми кажал дека ме цени и најважно му беше неговото време, никогаш моето.

Го оставив бидејќи секојпат кога гледаше како разговарам со воспитувачки во градинка, диплам облека, готвам, пазарам за дома, тој никогаш не ми помагаше.

Го оставив бидејќи секојпат кога не ми помагаше, покажуваше дека не ме сака и не ме цени.

Кога му зборував за тоа, ми велеше дека помагал.

Или, уште полошо ми велеше: „Биди среќна и со тоа што го правам. Не знам дали постои маж кој се грижи за семејството колку јас“.

Тој мислеше дека ми прави услуга кога завршува некоја заедничка обврска.

Повеќе не сакав да се чувствувам како самохрана мајка во брак. Ако сè морам да правам сама, тогаш зошто воопшто да бидам во брак?

И, си заминав. Мислев дека ќе зажалам, но не.

Ми беше полесно како вистинска самохрана мајка.

Бев сама, но не се чувствував осамено како кога бев во брак.

Извор