„Прљаво казалиште“ за CRNOBELO: „Во Прилеп скршив рака, тоа е ‘спомен’ од Македонија што ќе го памтам засекогаш“
По два часа на сцената, по секој концерт, се чувствувате ли изморени или имате сила за уште?
Ние со бендот имавме навика да имаме проби секој ден по 3-4 часа.
И без оглед дали имавме настапи или не - бевме во форма.
Но, во времето на корона, не настапувавме 27 месеци, направивме толку голема пауза. А и немавме проби.
И потоа сфативме дека 2 часа на сцената се долги, предолги.
Физички е напорно, па откако се вративме бројот на концерти годишно го намаливме од 120 на некои 60 до 80. На овие години тоа ни е топ.
Е сега, кога заврши првиот концерт по короната, додека ме возеа накај дома, мислев дека ќе умрам, дека сум целиот искршен.
На вториот концерт, кој беше неколку дена по првиот, свиревме исто така 2 часа и тоа беше борба за живот.
Дури по неколку месеци се вративме во ритам, зашто нашите концерти се енергични, не е стоење во место, ама тоа ќе го види пак македонската публика сега во сабота.
За Tu noc kad si se udavala, која е една од најемотивните ју-балади, постои „урбана легенда“ дека е инспирирана од тажната љубов на Јасенко, кога девојката која требала да го чека да се врати од војска, се мажела кога тој си дошол, а притоа, го викнале да ѝ свири на свадбата. Дали има вистина во сето она што се пишува за песната или е само приказна која се пренесува со години меѓу фановите?
Јас никогаш не сум пишувал песни кои немаат врска со мене, но конкретно оваа песна не сакам да ја коментирам.
Во право си, постојат многу „легенди“ за настанувањето на песната, јас дури и не ги знам сите што се раскажуваат, па си велам: „Подобро да си молчам, а секој да си ја толкува како што сака“.
После колку време ќе настапувате во Скопје? Што ќе ѝ понудите овој пат на македонската публика?
Спортски кажано - ние мора да одиграме добар натпревар, да избереме песни кои публиката ги сака, кои ќе ги кренат на нозе.
Имаме само час и половина, што е малку за нашиот репертоар, па можно е да не свириме некоја песна која им е омилена на многумина, но еве, ќе ветам дека наскоро ќе се вратиме со целовечерен концерт.
По половина век, се доживувате ли како легенди на поранешната југословенска сцена и што е тоа што ве води и понатаму да творите, да создавате нови песни, да одржувате концерти, да пеете на фестивали?
Искрено, животот е мозаик, некоја сложувалка и секогаш ќе наидете на некоја нова фаза која би можела да ве интересира, да ве турка напред.
Па така, тргнав во поставување мјузикл во Загреб, тука ќе бидат и членовите на бендот и мислам дека тоа е тоа што нè води.
А што се однесува до прашањето дали се чувствуваме како легенди на овие наши простори... па, ако се земе предвид на што сè сме биле сведоци во сите овие години, што сме доживеале - би рекол да.
Но, дали сме легенди во музиката, тоа ќе треба да го кажат другите, оние што нè слушаат со децении. Благодарен сум што сум привилегиран.