Ана од Скопје: „На 20 години го имав првиот сериозен симптом на мултипла склероза, син ми ми е злато - ми помага во сè“

Детали

вторник, 13 јуни 2023

„Користам бастун, чинам од пред 10 години. Познаниците што не ме виделе подолго време знаат да изреагираат: „Еј, што вака со бастун?“ Им велам: „Остај се занесувам дека сум доктор Хаус“. Инаку, син ми е злато и ми помага во сѐ. Тој ме знае со дијагноза од сам почеток, бидејќи со девет години поставена дијагноза го родив, така што не му е шок или невообичаено...“, вели Ана Карајанова Димитрушева (44) од Скопје.

Ана Карајанова Димитрушева (44) од Скопје, правник (со положен правосуден испит), петта година по ред е претседател на Националното здружение за помош и поддршка на лица со мултипла склероза, а хоби вели дека исклучително и сериозно ѝ е мајка.

Повеќе од две децении се соочува со дијагнозата мултипла склероза, за која вели дека клучна е поддршката од најблиските.

Ана ја споделува својата приказна за CRNOBELO.com:

Какви симптоми имаше? Што те натера да појдеш на доктор првенствено?

На 20-годишна возраст, втора година на студии се соочив со првиот сериозен симптом на мултипла склерозата, кој спаѓа во честите симптоми на МС – оптичкиот неуритис, односно воспаление на очниот нерв. Тоа кај мене се манифестираше со замаглен, поточно целосно загубен вид на десното око.

МС има симптоми, како и петнаесетина други болести, така што јас како „лаик“ во медицината побарав помош на очната клиниката, каде стручниот тим на лекари ми ја даде потребната терапија.

Набргу бев примена на Клиниката за неврологија, каде ми беше продолжена кортикостероидната терапија. По испитувањата со земање церебралноспиналнa течност (ликвор) и направената магнетна резонанца, ми беше воспоставена дијагноза и констатирана мултипла склероза.

Што почувствува кога слушна дијагноза мултипла склероза?

Како што кажав на 20 години ми беше официјално поставена дијагноза мултипла склероза, иако докторот ми кажа дека ми датира од многу години претходно.

Мислам дека моите родители повеќе од мене беа загрижени за мојата состојба и воспоставената сериозна хронична дијагноза, во тоа време несвојствена за толку млада личност. Сепак, некако одбегнуваа да ми ја соопштат дијагнозата, давајќи алтернативни одговори со цел да ме заштитат.

По одреден период дознав, но мислам дека едноставно ја прифатив дијагнозата, продолжив со секојдневните активности и ангажмани, бидејќи што поинаку и да направев, состојбата немаше да се промени, туку едноставно мислам дека повеќе би влијаело да се влоши.

Кога веќе ја имаше дијагнозата и ќе се вратиш наназад, дали си имала симптоми од многу порано, кои си ги припишувала на нешто друго?

Апсолутно! Бев навистина млада, со еден куп активности, па како би можела да помислам дека ми се случува сериозна дијагноза...

Во тие „бесни“ години сите симптоми си ги припишуваме на стресен период на факултет, караница со дечко, другарки.

Кому би му текнало дека се работи за толку сериозна болест на така млади години?

Што значи да се живее со дијагноза мултипла склероза?

Страшно звучи името, ама тоа што им го велам на сите лица со МС, МС не е крај на животот, туку почеток на нов живот, прилагодете го животот на вашите можности и ќе откриете нови способности и ќе видите со колкави потенцијали располагате.

Секако, мултипла склерозата е предизвик, макотрпна, тешка, но нели секогаш најтешките војни им се доверуваат на најдобрите борци, па гордост е да си најдобриот.

Како Здружение работиме на подобрување на состојбата на сите полиња со цел воспоставување на солиден здравствен, социјален, пензиски систем за лицата со мултипла склероза.

Користиш ли помагала и какви?

Користам бастун, да, од чинам пред 10 години. Познаниците што не ме виделе подолго време знаат да изреагираат: „Еј, што вака со бастун?“ Им велам: „Остај се занесувам дека сум доктор Хаус“.

Тука е вистинско место каде би ги охрабрила сите лица со МС кои имаат потреба од ортопедски помагала да ги користат, апсолутно да не им е грижа за соседи, колеги што ќе рекле, озборувале.

Не убиле, ниту украле да се срамат, болест може секому да се случи.

Сепак, општеството во кое живееме прави да создадеме заштитен механизам, со цел да не трпиме негативни последици за нешто за кое не сме виновни. Во нашата околина да имаш болест е да бидеш осуден, а не си виновен.

Колку поддршката од најблиските ти помогна со справување со шокот од дијагнозата?

Поддршката од блиските е најбитна, бидејќи мултипа склерозата не е само болест на лицето на кое му е дијагностицирана, туку на целото семејство, посебно во услови каде покрај морална поддршка и емпатија е потреба и поддршка некој да те однесе на лекар, да ти земе рецепти, да купи лекови, да подигне медицинско или ортопедско помагало, зготви, исчисти итн.

Како реагираа најблиските?

Најблиските верувам дека беа поисплашени од мене, бидејќи како што кажав дека јас подоцна си ја дознав дијагнозата.

Со сопругот стапив во брак шест години откако ми беше дијагностицирана МС и нормално знаеше за мојата состојба.

Син ми е злато и ми помага во сѐ, инаку ме знае со дијагноза од сам почеток, бидејќи со девет години поставена дијагноза го родив, така што не му е шок или невообичаено.

Така што дојдов до заклучокот дека љубовта и поддршката од најблиските е најбитна, а јас за среќа ја имам во изобилство.

Колку болеста ти влијае на квалитетот на живот? 

Далеку од тоа дека животот со хронична болест е едноставен. Првенствено треба самите да си помогнеме, да се соочиме со состојбата, во смисла да си го прилагодиме животот во интерес на нашите потреби, да се насочиме на нештата кои ни прават задоволство, кои нѐ прават среќни и исполнети.

Сепак, да не очајуваме и жалиме за тоа што не го можеме, животот е убав и убави работи се случуваат.

Продолжува на следната страница...