Моментот кога сфатив дека мојот син не е веќе бебе, туку дете - насмеано срце и солзи во очите

Денес, додека шетав низ продавници, морав да поминам во другиот дел. Знаете, оној дел каде што стои облеката за деца над 4 години. За големите деца.

momentot-koga-sfativ-deka-mojot-sin-ne-e-veke-bebe-tuku-dete-nasmeano-srce-i-solzi-vo-ocite-01.jpg

Ќе си речете „И што? Голема работа.“ Веројатно затоа што сѐ уште не сте се нашле во оваа ситуација.

Утрово, нашиот 4 годишен син стоеше во кујната кога забележав колку му се кратки ногавиците од пижамите. Како прекуноќ да се издолжи. Беше очигледно дека треба да му купиме еден број поголеми. И тргнав во потрага. Ништо страшно.

Освен што за моето срце ова беше навистина голема работа.

Стоев среде продавницата и сфатив дека моето дете веќе не е мало. Дека е веќе момче. Не бебе.

Го гледам како расте пред моите очи. Забележувам како му се менува лицето и започнува да изгледа поинаку. Колку многу работи зборува и кажува – понекогаш звучи како возрасен. Си го подготвува појадокот сам. Си го мести креветот. Сѐ почесто ми вели „Не благодарам мамо, не ми треба помош“.

Да, тоа и е поентата во животот, да ги научиш да бидат самостојни, но некако тешко го прифаќам сето ова.

Бидејќи во мојата глава, тој е сѐ уште бебе. Она слатко, насмеано, неодоливо бебе како кога го донесовме првиот ден дома од болница.

Срцето не ми е подготвено да прифати дека тој е сега момче и додека да трепнам ќе треба да оди на училиште. Дека наскоро ќе биде висок колку мене.

Грабнав пижами со Спајдермен и застанав во редот на касата.

На патот кон дома се сеќавав на сите најубави моменти. Првиот пат кога застана на нозе, првиот пат кога ми рече „мама“, првиот пат кога ме прегрна пред да одам на работа и ми рече „чао“.

Потоа гордо се сетив на тоа какво дете е денес. Учи да чита. Умен. Сака кошарка. Го впива целиот свет околу себе.

И се сетив на сите работи кои ни ги носи иднината.

И се насмевнав низ насолзени очи.

Штом стигнав дома, трчајќи дојде до вратата и со широка насмевка ја зема кесичката со пижамите и веднаш си ги облече.

Ми порасна детето, но сѐ додека сме среќни, срцето ми е исполнето.

А пижамите со Спајдермен? Таман му се!

Извор | фото:depositphotos.com

Би можело да ве интересира:

„Златно море, ти во Дојран ќе одиш“ – ми се гади од бесчувствителните коментари на луѓето Да се разбереме – немам ништо против луѓето што одат на море и немам намера да к...
Спомен што секогаш ми измамува насмевка: Тоше и Дејан Лилиќ правеа склекови, а јас ги фотографирав Моите спомени поврзани со Тоше никогаш не се тажни. Напротив, ми измамуваат насм...
Таско за CRNOBELO лексикон: „Имав потенцијал за учење, но постојано се бунтував кај професорите“ „Ги излажав моите дека сум излезен во маало, а јас отидов многу подалеку, и се к...
Се скарав со најдобрата другарка, егото не ми дава да ѝ попуштам - Како уништивме 15 години пријател... „Плачев зашто не ми беше сеедно, зашто работите се менуваа, зашто наместо да има...
Секој маж може да добие дете, но тоа не го прави „татко“ Биолошкиот родител претпоставува дека ја заслужил љубовта на своите деца само за...
Во свет каде што не се гледа бесконечниот, тежок товар на мајките, вие го забележавте... „Ти си прекрасна мајка“, ми кажавте откако си зедовте за право да ми помогнете в...

Најчитани неделава

sonovnik-sidebar.jpg