Ти благодарам за твоето време...

Беа поминати години откако Џек го имаше видено стариот сосед. Колеџ, девојки, кариера го наведоа да се отсели на другиот крај од земјата во потрага по своите сништа.

Во сета градска гужва тој имаше многу малку време да размислува за минатото и уште помалку време поминуваше со својата жена и син. Џек беше посветен на својата иднина и ништо не можеше да го запре.

Телефонот заѕвоне, а мајка му од другата страна му кажа: „Господин Белсер умре синоќа. Погребот е во сабота“.

Спомени на брзина поминаа низ неговата глава од деновите од детството.

„Џек, дали ме слушна сине?“

„Ах, извини мамо. Но, помина толку многу време откако сум помислил на него... јас искрено мислев дека починал пред неколку години..“

„Да, но тој не те заборави. Кога и да го сретнев прашуваше како си. Секогаш се потсетуваше на деновите кои ги поминуваше од неговата страна на оградата. Откако почина татко ти, господин Белсер беше оној кој помогна ти да имаш машко влијание во животот“.

„Точно. Тој е оној кој ме научи занает. Без него немаше да бидам во овој бизнис. Тој помина многу време да ме научи работи кои сметаше дека се значајни... Мамо, ќе бидам таму за погребот“ – рече Џек.

И покрај тоа што беше многу зафатен, си го исполни зборот. Го фати следниот лет до родниот град. Погребот на господин Белсер беше мал. Тој немаше свои деца, а повеќето роднини му беа починати.

Ноќта пред да се врати дома, Џек и мајка му поминаа до неговата куќа. Стоејќи пред вратата Џек запре за момент. Се чувствуваше како да преминува во друга димензија, друг простор и време. Куќата беше иста како што ја паметеше. Секој чекор навираше спомени. Секоја слика, секое парче мебел... Џек одеднаш застана.

„Што не е во ред Џек?“ праша мајка му.

„Ја нема кутијата!“ – рече тој.

„Која кутија?“

„Имаше една мала златна кутија која тој ја чуваше заклучена на својата маса. Го имам прашано илјадници пати што има внатре. А, тој само ќе ми одговореше: тоа е највредното нешто што до имам“.

Ја немаше. Сè во куќата беше на исто место како што помнеше Џек, освен кутијата. Тој заклучи дека сигурно некој од фамилијата Белсер ја земал.

„Сега, никогаш нема да дознаам што е тоа што му беше толку значајно“ – рече Џек. „Најдобро ќе биде да си легнам. Утре наутро имам лет рано“.

Поминаа две седмици откако почина господин Белсер. На враќање од работа дома, Џек најде порака во своето сандаче: „Задолжителен потпис на пакетот. Ве молиме поминете во главната пошта во следните три дена“.

Рано следниот ден Џек го подигна пакетот. Малиот пакет беше стар и личеше како да е испратен пред 100 години. Ракописот, тежок за читање, но видливо: Господин Харолд Белсер.

Го отвори пакетот во својот автомобил. Внатре беше малата златна кутија и писмо. Рацете на Џек се тресеа додека ја читаше пораката.

„По мојата смрт, ве молам испратете го овој пакет на Џек Бенет. Тоа е нештото кое најмногу го ценев во мојот живот.“ Мало клуче беше залепено на писмото. Срцето на Џек чукаше забрзано додека солзи течеа по неговото лице. Тој ја отклучи кутијата. Внатре најде прекрасен златен џебен часовник.

На него беа изгравирани следните зборови:

Џек, ти благодарам за твоето време! – Харолд Белсер.

„Работата која тој најмногу ја ценел...била...моето време...“.

Џек го држеше часовникот неколку минути. Се јави во канцеларијата и ги откажа сите состаноци за следната недела. „Зошто?“ – праша неговата асистентка Џенет.

„Ми треба некое време да поминам со син ми“ – рече тој. „И, патем, Џенет... ти благодарам за твоето време!“